Μιλάμε για ευρωπαϊκή οργάνωση, όχι αστεία...

Έχοντας επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Αθήνα, ξεκίνησα από την Τρίπολη στις 9.30 το πρωί. Στις 11 έχω μπεί στην Αττική οδό, κατευθυνόμενος στην Καισαριανή. 

Είχε αρχίσει να χιονίζει. 

Οι αλυσίδες δίπλα μου στην περίπτωση που χρειαζόντουσαν. 

Το αυτοκίνητο RAV. Φουλαρισμένος με βενζίνη, νερό και χυμό πάντα μαζί μου. Ευτυχώς είχα και διαφορα φαγώσιμα για να τα πάω στον γιό μου. 

Στην έξοδο για Πεντέλη, βλέπω να έχουν μείνει αυτοκίνητα. Καμμία ανάγκη για αλυσίδες μέχρι τώρα. Παρόλα αυτά σημειωτόν, διότι διάφοροι τύποι χωρίς 4x4 και ΧΩΡΙΣ αλυσίδες δημιουργούσαν πρόβλημα. 

Φτάνω στην 13 για να βγω στην περιφερειακή Υμηττού. 

Και εκεί, μπροστά μου, μόλις μπήκα στην σήραγγα και 100 μέτρα πριν βγω, ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ. 

Το ύψος του χιονιού μέχρι τότε, δεν ήταν ούτε 5 εκατοστά, αστείο για ένα τετρακίνητο βαρύ όχημα με αλυσίδες, πολύ σοβαρό όμως για προσθιοκίνητα και χωρίς αλυσίδες οχήματα. 

Οι έξοδοι αυτοί όπως ξέρετε, είναι ανηφορικές. Λογικό λοιπόν ήταν κάτι μπανταβοί (έτσι τους λέμε εδώ στην Τρίπολη) με ακατάλληλα λάστιχα και χωρίς αλυσίδες, να μείνουν, φράζοντας τις εξόδους. Τι έπρεπε να γίνει: αμέσως να τους τραβήξουν στην άκρη, να ελευθερώσουν τις εξόδους και να συνεχίσουμε κανονικά. 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΔΟΙ! Και φυσικά το μοιραίο ήταν να ακινητοποιηθούμε, κι εγώ ειδικά, 100 μέτρα πριν φτάσω στην έξοδο.

 

ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ; 

Αμέσως ένας τροχονόμος να αφήσει τα τετρακίνητα με τις αλυσίδες να φύγουν. Ήταν εύκολο για εμάς. Και θα αποφεύγαμε έτσι το κακό. 

Ο χρόνος κόλλησε. 

Το χιόνι δυνάμωνε και έτσι τα πράγματα χειροτέρεψαν όπως ήταν λογικό. Οι ώρες άρχισαν να περνούν, νερό δεν είχε ο κόσμος ούτε για να πιουν τα χάπια τους, έγκυες, ασθενείς, γερόντια, υστερικές, ένα δράμα. Και ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου: δεν τολμώ να φανταστώ τους άλλους πίσω μου να έχουν ακινητοποιηθεί εκτός σήραγγας με αυτή την χιονοθύελλα! 

Οι τουρμπίνες εξαερισμού να σε τρελαίνουν με τον θόρυβο και παρόλα αυτά τα μάτια να τσούζουν από τα καυσαέρια. Κλείνομαι στο αμάξι, βάζω στην ανακύκλωση του εσωτερικού αέρα την θέρμανση και περιμένω. 

Νέκρα. 

Κατά τις 4 τα ξημερώματα με πήρε ο ύπνος. 

Στις 5 με ξύπνησε ένας και μου λέει ότι η έξοδος μπροστά δεν πρόκειται να ανοίξει αλλά άνοιξαν το ρεύμα πίσω μου. Επιτρόπου στροφή και βγαίνω Κηφισσίας. 

Επειδή ειχα βάλει από πριν τις αλυσίδες να είμαι έτοιμος, πήγαινα με 20 χιλιόμετρα. 

Ε λοιπόν, μια BMW 30τίας και κανα δυο μικρούλια αυτοκίνητα, με προσπεράσανε τρέχοντας! 

Τι να πω! 

Ευτυχώς παρόλο που είχε ηδη πάει 5.30 η θερμοκρασία ήταν 2° και τσουλούσε καλά το πράγμα. 

6 η ώρα ήμουν σπίτι.

Η Αττική οδός κόντεψε να γίνει το δικό μου HOTEL CALIFORNIA: 

“Welcome to the hotel California… you can check in anytime you like, but you can never leave”!

ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΑ 18 ώρες μέσα στο αυτοκίνητο!

Τα ερωτήματα λοιπόν που βάζω είναι τα εξής:

1. Γιατί κύριοι, εφόσον ξέρατε ότι τα φαινόμενα θα είναι ακραία για την Αθήνα, δεν κηρύξατε αργία ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ στον δημόσιο κ ιδιωτικό τομέα, στα δικαστήρια κλπ; (όπως με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια;)

2. Όλοι αυτοί οι άχρηστοι Περιφερειάρχες και ΔΗΜΑΡΧΟΙ γιατί δεν είχαν εγκαταστήσει από το πρωί μηχανήματα και γερανούς στις ανηφορικές εξόδους της ΑΟ;

3. Το κυριότερο για μένα: ΑΥΤΟΣ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΔΟΙ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ; Θα βρεθεί; 

4. Όταν μπαίνανε στην ΑΟ, γιατί δεν είπαν στον κόσμο οτι έχουν κλείσει οι έξοδοι; ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ο κόσμος πήγαινε σαν πρόβατο στην σφαγή.

Ας ελπίσουμε να μην χάσαμε συνανθρώπους μας εκεί έξω αυτό το εφιαλτικό βράδυ στην πρωτεύουσα του Ελληνικού «Κράτους»!

Κωνσταντίνος Βέρρος (μάρτυρας κυριολεκτικά)