Για τους παλαιότερους, ο Πύργος Βασιλίσσης στο Ίλιον ήταν ένα ζωντανό παραμύθι.
Σύμφωνα με τις διηγήσεις, τη δεκαετία του 50 τα παιδιά περίμεναν πώς και πως να φτάσουν οι Απόκριες, να φορέσουν τις στολές τους και να κάνουν εκδρομή στον Πύργο της Αμαλίας παριστάνοντας τους βασιλιάδες και τις πριγκίπισσες.
Σήμερα, το κτίσμα συνεχίζει να δέχεται επισκέπτες από όλη την Αττική που έρχονται στο Ίλιον για να γνωρίσουν την ιστορία του. Ποια ήταν η βασίλισσα Αμαλία και γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο τόπο για να χτίσει την εξοχική κατοικία της;
Το 1832 ο Βαυαρός Πρίγκιπας Όθων ορίστηκε Βασιλιάς της Ελλάδας και το 1837 έρχεται στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Αμαλία. Τα χρονικά της εποχής αναφέρουν πως δεν κατάφερνε να συνηθίσει το κλίμα της χώρας που ήταν πολύ θερμό για τα δικά του δεδομένα.
Ο βασιλιάς ήταν φιλάσθενος και πολλές φορές αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βαυαρία για λόγους υγείας. Η βασίλισσα Αμαλία ήταν εκείνη που τον αναπλήρωνε τις περιόδους της απουσίας του. Μια ιδιαίτερα δραστήρια γυναίκα και έντονη προσωπικότητα.
Το κτήμα της Επταλόφου σε γκραβούρα του 1860
Ο χρονικογράφος, ο Αλέξιος ντε Βαλόν, σε κάποιο από τα άρθρα του στο γαλλικό περιοδικό «Revue des deux mondes» την περιγράφει ως γοητευτική και σπινθηροβόλο γυναίκα με πνεύμα. Αναφέρει δε πως ασκούσε μεγάλη επιρροή στον βασιλιά στον βασιλιά και πως είχε καταφέρει να αλλάξει τον Όθωνα και να μειώσει την ισχυρογνωμοσύνη του.
Η βασίλισσα Αμαλία στο εσωτερικό του Πύργου
H ενεργητικότητά της όμως, ενισχυόταν από το γεγονός πως δεν κατάφερε να γίνει μητέρα, πράγμα που το επιθυμούσε πολύ. Ο καημός της μεταμορφωνόταν σε δημιουργικότητα και στράφηκε σε μια σειρά από έργα και πρωτοβουλίες, όπως η δημιουργία του βασιλικού κήπου ή οι δεντροστοιχίες στους δρόμους της Αθήνας για παράδειγμα.
Σε κάποια από τα ταξίδια του Όθωνα στην πατρίδα του η Αμαλία αποφάσισε να χτίσει μια εξοχική κατοικία και ένα τεράστιο αγρόκτημα στην περιοχή που εκείνη την εποχή ονομαζόταν Δραγουμάνο.
Μετά από προσεκτική μελέτη έξι σημείων στην Αττική, η συγκεκριμένη τοποθεσία κρίθηκε ως η πιο κατάλληλη λόγω του ότι βρισκόταν ανάμεσα στο ρέμα της Φλέβας και στον Κηφισό. Το κλίμα φαινόταν πως ήταν ιδανικό για αμπελοκαλλιέργειες και βρισκόταν μόλις λίγα χιλιόμετρα από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Και κάπως έτσι, προέκυψε και ο Πύργος που χτίστηκε καταμεσής του αγροκτήματος των 2500 στρεμμάτων για τη δημιουργία του οποίου σύμφωνα με τον ιστορικό Δ. Σουρμελή αγοράστηκαν από το 1846 μέχρι το 1861 δεκάδες αγροτεμάχια, που ανήκαν μέχρι τότε σε αθηναϊκές οικογένειες, σε ξένους και ντόπιους κτηματίες.
Αρχιτέκτονας ήταν πιθανότατα ο Florimont Boulanger, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών των Παρισίων που “αντέγραψε” πύργο Hohen Schwangau, της Βαυαρίας στον οποίο γεννήθηκε ο Όθωνας, σύμφωνα με επιθυμία της Αμαλίας.
Οι εργασίες ανέγερσης του Πύργου ξεκίνησαν το 1852 και διήρκεσαν τέσσερα χρόνια. Ο ρυθμός του ήταν νεογοτθικός με πολυγωνικούς πυργίσκους, επάλξεις, τοξωτά παράθυρα.
Μέσα στο κτήμα υπήρχε μεγάλος κήπος, έκτασης 40 στρεμμάτων, με εκατοντάδες οπωροφόρα δέντρα ενώ οι αμπελώνες είχαν έκταση 180 στρεμμάτων. Τα αναπτυγμένα δέντρα των φυτωρίων έφταναν περίπου τα 15.000 (ελαιόδεντρα, μουριές, φιστικιές, αμυγδαλιές κ.ά.). Τα καλλωπιστικά φυτά γύρω και πάνω στους επτά λόφους ανέρχονταν σε 80.000. Παράλληλα, αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό και η κτηνοτροφία.
‘Οπως αναφέρουν τα ιστορικά συγγράμματα είχαν αγοραστεί σαράντα γαλακτοφόρες αγελάδες από την Αγγλία, την Ελβετία και το Ολδενβούργο, όπως και χοίροι εκλεκτού είδους, πρόβατα μερινός, όρνιθες, χήνες και πάπιες από τις Ινδίες και την Αφρική. Εκτρέφονταν ακόμα και φασιανοί, καμηλοπαρδάλεις αλλά και καθαρόαιμα αραβικά άλογα.
Έξι φυσικούς λόφους είχε το κτήμα και λέγεται πως η Αμαλία που ασπαζόταν την Μεγάλη Ιδέα της Ελλάδος φρόντισε να δημιουργηθεί και ένας έβδομος, τεχνητός λόφος σε μια συμβολική κίνηση.
Τον ονόμασε “Επτάλοφο” ώστε να θυμίζει κάτι από την ιστορία της Κωνσταντινούπολης, ονομασία που σίγουρα θα συγκινούσε και θα ικανοποιούσε τις λαϊκές τάξεις της εποχής.
Λέγεται πως παρά την εξαιρετική ομορφιά του αγροκτήματος και του Πύργου ο Όθωνας δεν είχε ενθουσιαστεί. Μετά την πτώση του βασιλέα η εγκατάσταση κηρύχθηκε ως εθνική περιουσία «επιφυλαττομένων των τυχόν δικαιωμάτων αποζημιώσεως παντός τρίτου» και έγιναν πολλές προσπάθειες να αξιοποιηθεί από ιδιώτες μιας και οι Γλύξμπουργκ δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για την απόκτησή του. Τελικά η Αμαλία κατάφερε να τον μεταβιβάσει στον βαρόνο Σίμωνα Σίνα για να καταλήξει μετά το θάνατό του στον Γεώργιο Παχύ. Με την πάροδο των δεκαετιών, ο Πύργος Βασιλίσσης απαξιώθηκε και εγκαταλείφθηκε ενώ δεν έλειψαν οι φθορές και οι λεηλασίες.
Το θετικό είναι πως κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, άρχισε να οικοδομείται η ευρύτερη περιοχή μιας και οι εργάτες, οι κηπουροί και οι φροντιστές του κτήματος έπρεπε να μένουν κοντά στον τόπο εργασίας του. Εκείνη την εποχή πραγματοποιήθηκε η μελέτη «Σχέδιον του χωρίου νέα Λιόσια» στα ενδότερα οικοδομικά τετράγωνα του οποίου θα έμεναν ανώτεροι αξιωματικοί και στην περίμετρο οι εργάτες με τις οικογένειές τους.
Ο Πύργος Βασιλίσσης υπήρξε καθοριστικός για τη μετέπειτα φυσιογνωμία των Νέων Λιοσίων και η επιρροή του ήταν πολύ σημαντική στη δημιουργία της πόλης. Σήμερα, λειτουργεί ως μουσείο.
0 Σχόλια