Ad Code

Responsive Advertisement

Γιατί οι Eλληνες μαθητές πάτωσαν στη Δημιουργική Σκέψη; Γιατί έχουμε πολύ κακή ύλη και μέθοδο διδασκαλίας στα σχολεία


Στην ομάδα με τις χαμηλότερες επιδόσεις στη δημιουργική σκέψη οι Έλληνες μαθητές - Ρωτήσαμε τρεις εκπαιδευτικούς τι είναι αυτό που επηρεάζει αρνητικά τη δημιουργική σκέψη των μαθητών

Tα αποτελέσματα για τις επιδόσεις των μαθητών που συμμετείχαν στην έρευνα του Διεθνούς Προγράμματος PISA για το 2022 (Programme for International Student Assessment – PISA 2022) σε ένα πρόσθετο πεδίο, εκείνο της «Δημιουργικής Σκέψης» («Creative Thinking») δημοσιεύτηκαν πριν μερικές μέρες. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα είναι απογοητευτικά.

Η Ελλάδα, στο νέο αυτό πεδίο κατατάχθηκε στην ομάδα χωρών που σημειώνουν χαμηλότερες επιδόσεις από τον μέσο όρο της επίδοσης στις χώρες του ΟΟΣΑ. Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στην 38η θέση, μεταξύ 64 χωρών, έχοντας επίδοση 27 μονάδες (μ.ο. 33 μονάδες). Ρωτήσαμε τρεις εκπαιδευτικούς τι είναι αυτό που επηρεάζει αρνητικά τη δημιουργική σκέψη των μαθητών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και πού χωλαίνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα;

Στην κύρια έρευνα PISA 2022 έλαβαν μέρος περίπου 690.000 μαθητές και μαθήτριες από 81 χώρες (38 χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ και 43 επιπλέον χώρες) εκπροσωπώντας περίπου 29 εκατομμύρια 15χρονων μαθητών και μαθητριών. Από τις χώρες αυτές, οι 64 συμμετείχαν στην εξέταση του πεδίου της δημιουργικής σκέψης ενώ 74 χώρες συγκέντρωσαν δεδομένα σχετικά με τον βαθμό στον οποίο καλλιεργείται η δεξιότητα αυτή στο εκπαιδευτικό τους σύστημα, μέσω ερωτηματολογίων προς μαθητές, εκπαιδευτικούς και διευθυντές σχολείων. Την Ελλάδα εκπροσώπησαν στην κύρια έρευνα 6.578 μαθητές και μαθήτριες γεννημένοι το 2006, από 242 σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσια, Γενικά Λύκεια και ΕΠΑΛ) όλης της χώρας.

Ως Δημιουργική Σκέψη ορίζεται στην έρευνα η ικανότητα ενός ατόμου να επινοεί, να αξιολογεί και να βελτιώνει ιδέες, οι οποίες μπορεί να καταλήγουν σε πρωτότυπες και αποτελεσματικές λύσεις, στην παραγωγή νέας γνώσης και σε γόνιμη έκφραση της φαντασίας.

"Το ελληνικό σχολείο παράγει και προάγει τη στείρα γνώση, χωρίς να ενθαρρύνει την κριτική, την αναλυτική και τη συνθετική σκέψη των παιδιών" αναφέρει η Δήμητρα Ντζάνη, καθηγήτρια εικαστικών.

"Τα περισσότερα βιβλία και στις 2 βαθμίδες εκπαίδευσης είναι απαρχαιωμένης αντίληψης και δεν εννοούν με τη δομή τους τη μαθησιακή διαδικασία. Επειδή αυτό αφορά και το δικό μου αντικείμενο, (και συχνά ερωτώμαι σχετικά) προσωπικά επιλέγω να μην ανοίγουμε καν το βιβλίο των Εικαστικών.

Σχεδιάζω ενότητες που αφορούν μνημεία διεθνή κ ελληνικά, και ετοιμάζω κατόπιν ψηφιακά αρχεία (για προτζέκτορα ή διαδραστικό πίνακα) τα οποία συνοδεύω ασφαλώς με την αντίστοιχη θεωρία αποφεύγοντας ωστόσο περιττές πληροφορίες που ίσως τα κουράσουν.

Η πρόσβαση όμως σε εποπτικό υλικό δεν είναι δυστυχώς δεδομένη σε όλα τα σχολεία (εν έτει 2024). Εγώ η ίδια βαριέμαι εύκολα να διδάσκω ίδιες ενότητες κάθε χρόνο (σε νέα τμήματα). Αυτό επηρεάζει κατ' επέκταση και τη διδασκαλία μου. Οπότε φροντίζω να ενημερώνομαι και να εξελίσσομαι διαρκώς στη δουλειά μου (διερευνώντας πηγές, νέες τεχνικές, νέα μέσα, νέα υλικά)".

"Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ένα μυαλό, όμως είναι λάθος

"Δεν αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο περνάμε στα παιδιά τις πληροφορίες και τις γνώσεις, είναι ο ίδιος μια ζωή. Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ένα μυαλό - δηλαδή ότι όλα τα παιδιά σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, παίρνουν την πληροφορία και την αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, όμως αυτό είναι λάθος.

Όπως όλοι άνθρωποι έτσι και τα παιδιά μαθαίνουν διαφορετικά. Πρέπει λοιπόν, ο δάσκαλος να καταλάβει και ο ίδιος ότι όλοι μαθητές δεν μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Η δημιουργική σκέψη έχει χαθεί πάρα πολύ, ο δάσκαλος προσπαθεί να βγάλει μετά κόπων και βασάνων μια τεράστια ύλη και έναν όγκο πληροφοριών και τα βιβλία που υπάρχουν στην εκπαίδευση αυτή τη στιγμή είναι απαίσια!" λέει η Κατερίνα Μαυροφρύδου, δασκάλα Θεατρικής Αγωγής.

"Ο μέσος όρος του Έλληνα εκπαιδευτικού είναι τα 50 έτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά τις νέες καινοτόμες τεχνολογίες και μεθόδους μα κυρίως με το γεγονός ότι δεν αφουγκράζονται τους μαθητές τους. Συχνά δηλαδή εκτός του ότι πρέπει να είμαστε ευέλικτοι διδακτικά και να μην κολλάμε 20 και 30 χρόνια σε ξεπερασμένες μεθόδους ή να μην μας αρκεί να "βγάλουμε την ύλη", μα να σκύβουμε πάνω από τα αδιάφορα παιδιά, να αντιληφθούμε τις ανάγκες τους, τις δυσκολίες τους, να μας νιώσουν σαν συμμάχους και συνοδοιπόρους στη διαδικασία της μάθησης, καθώς εντέλει μαθαίνουμε και εμείς μέσα από εκείνα" λέει η Δ. ΝΤζανη.

"Νομίζω ότι ζητάμε από τα παιδιά να είναι δημιουργικά χωρίς να είμαστε προηγουμένως δημιουργικοί εμείς οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι λειτουργούμε συχνά διεκπεραιωτικά για πολλούς λόγους. Τα βιβλία είναι ακατάλληλα, παρωχημένα, διόλου ελκυστικά. Η ύλη στις μεγάλες τάξεις είναι εκτεταμένη, φλύαρη, ενώ θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να επικεντρώνεται σε λιγότερες και βασικές γνώσεις τις οποίες θα είχαμε τον χρόνο να δουλέψουμε με ποικιλία τρόπων ώστε να εμπεδωθούν και να χρησιμοποιούνται ή να ανασύρονται αβίαστα", αναφέρει η Ευρυδίκη Παρασκευοπούλου, εκπαιδευτικός Δημοτικού.

"Ζητάμε από τα παιδιά να είναι δημιουργικά χωρίς να είμαστε προηγουμένως δημιουργικοί εμείς οι εκπαιδευτικοί


"Η φαντασία δεν καλλιεργείται. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι η Α άντε και Β ταξη Δημοτικου πετάνε και σφύζουν από δημιουργική σκέψη. Αμέσως μετά ανεπάρκεια. Δεν δίνονται πρωτοβουλίες στα παιδιά. Απ το σπίτι ακόμη, ως το σχολείο. Δεν έχουν μάθει να επινοούν λύσεις ακόμη και για τα πιο απλά ζητήματα. Δεν έχουν μάθει να κρίνουν. Να έχουν άποψη. Όλα έτοιμα. Και η γνώση...παπαγαλία. Ενώ π.χ. αν ενισχύαμε τη βιωματική μάθηση ή την μάθηση μέσα από το παιχνίδι και την εξερεύνηση θα είχαμε θεαματικά αποτελέσματα!" λέει η Δήμητρα Ντζάνη. "Στην Ε΄και ΣΤ΄τάξη η θεατρική αγωγή δε γίνεται ενώ εικαστικά και μουσική είναι μονόωρα μαθήματα. Προφανώς έκριναν ότι η δημιουργικότητα πρέπει να σταματάει εκεί. Και όμως σε αυτές τις ηλικίες της προεφηβείας είναι που χρειάζονται ώρες που θα τα βοηθούν να απαλύνουν την εσωτερική τους τρικυμία" λέει η Ε. Παρασκευοπούλου.

"Το εποπτικό υλικό για να φτιαχτεί πρέπει να αγοραστεί με έξοδα του εκπαιδευτικού αφού τα οικονομικά των σχολειών δεν αρκούν για τα βασικά. Ο χώρος του σχολείου δειχνει εγκατάλειψη διότι οι αυλές είναι απλά τσιμεντωμένες, οι τοίχοι των τάξεων άβαφοι για καμιά 10ετία. Η αλήθεια είναι πως εξωτερικά έγινε προσπάθεια και βάφτηκαν τα τελευταία χρόνια. Γενικά το σχολικό περιβάλλον δεν μεταδίδει ομορφιά, δεν εμπνέει σεβασμό στον χώρο" αναφέρει η η Ε. Παρασκευοπούλου.

"Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο είναι κατανεμημένο το πρόγραμμα και τα μαθήματα μέσα στην ημέρα είναι λάθος. Για εμένα, η εκπαίδευση πρέπει να είναι ολιστική - εμείς έχουμε ακόμα αυτό το "Γλώσσα, Μαθηματικά" και διάφορες ειδικότητες από την πρώτη δημοτικού - έπειτα έχουμε αγγλικά, εικαστικά, γυμναστική και ξένες γλώσσες - όλα αυτά δε βοηθούν καθόλου στο να μπορέσει το παιδί να νιώσει ελεύθερο μέσα στην τάξη, αφού μια ζωή ακολουθεί ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα, με συγκεκριμένες ώρες, και μαθήματα, έτσι το παιδί κάθεται όλη την ημέρα σε μια καρέκλα!

Ταυτόχρονα το υπουργείο παιδείας θεώρησε καλή λύση και το διευρυμένο ωράριο έτσι ώστε οι γονείς να δουλεύουν ακόμα περισσότερο, και τα παιδιά να μένουν στο σχολείο ακόμα περισσότερο, φανταστείτε ένα παιδί να πηγαίνει στις 7 το πρωί στο σχολείο και να φεύγει στις 6 το απόγευμα - κάτι τέτοιο είναι εξαντλητικό και εξοργιστικό..." καταλήγει η Κ. Μαυροφρύδου.

Reactions

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια

Ad Code

Responsive Advertisement