Η αξία των ανθρώπων δεν κρίνεται από ένα λάθος της στιγμής

Η σερβιτόρα αφού μου παίρνει παραγγελία, ξεκινά να μαζεύει το πίσω τραπέζι. 

Ξαφνικά ακούγεται ένας πολύ έντονος θόρυβος.

Έχει ρίξει τα πάντα κάτω. Πιάτα, ποτήρια, υπολείμματα φαγητού. 

Αγχώνεται.

Η υπεύθυνη του καταστήματος έρχεται αμέσως κοντά της. 

«Δεν πειράζει. Συμβαίνουν αυτά, δεν έγινε και τίποτα. Όλα εντάξει!» 

Η κοπέλα που έχει ηρεμήσει, έρχεται προς το μέρος μου με ένα μπωλ nachos, σαν κέρασμα που προσφέρει το κατάστημα. (Ζητάει συγγνώμη για τον θόρυβο, πράγμα που μου φαίνεται περίεργο, αλλά μετά θυμάμαι πως κάποτε σε ένα καφέ άκουσα ζευγάρι να επιπλήττει τον σερβιτόρο που είχε ρίξει τον δίσκο κάτω και τους είχε «αναστατώσει».)

Της λέω αστειευόμενη πως όταν ρίχνεις πράγματα κάτω, σου έρχονται λεφτά, είναι γούρι. Βάζει τα γέλια, λέει πως είναι καινούργια, σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και έχει ανάγκη την δουλειά. Λίγο μετά της ζητάω να μου δώσει έξτρα nachos και να μου πει μια τιμή για αυτά.

«Δεν ξέρω να τα κοστολόγησω μόνα τους, είναι κέρασμα, δεν πειράζει, θα σας φέρω λίγα αφού σας άρεσαν.»

Μου φέρνει το εξαιρετικό φαγητό, μου φέρνει και τα nachos.

Πληρώνω, πάω να φύγω, και με ρωτά αν θέλω να μου βάλει λίγα ακόμα για το σπίτι. Χαμογελώ, αρνούμαι ευγενικά, και στον δρόμο σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά που εργάζονται και σπουδάζουν.

Παράλληλα σκέφτομαι και ανθρώπους σαν την υπεύθυνη του εστιατορίου.

Δεν της έκανε παρατήρηση, δεν της δημιούργησε επιπλέον άγχος, δεν την έκανε να αισθανθεί άσχημα.

Πόσο σημαντικό για τους νέους ανθρώπους να νιώθουν πως η αξία τους δεν κρίνεται από ένα λάθος της στιγμής.

Και πόσο ανεκτίμητο πράγμα είναι τελικά η ενσυναίσθηση στο εργασιακό περιβάλλον.

Iliada Evangelia Kothra