Στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 σε απάντηση του τελεσιγράφου του Γεωργίου Παπανδρέου περί αφοπλισμού του στρατιωτικού τμήματος του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ , το ΚΚΕ οργάνωσε αντικυβερνητική διαδήλωση στο Σύνταγμα αντιδρώντας στον αφοπλισμό.
Η συγκέντρωση αυτή οδήγησε σε σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις και στην αρχή των λεγόμενων Δεκεμβριανών .
Το τελεσίγραφο της Εθνικής κυβέρνησης έφερνε το ΚΚΕ προ των ευθυνών του και το αιφνιδίασε αφού στόχος του ήταν η εκπόνηση σχεδίου παράνομης κατάληψης της εξουσίας.
Σε συνεδρίαση του το ΚΚΕ απέρριψε το σχέδιο αφοπλισμού και οργάνωσε μεγάλη συγκέντρωση που οδηγήθηκε σε ένοπλη σύγκρουση.
Η υπεροχή των κομμουνιστών οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στον έλεγχο της Αθήνας δημιουργώντας φόβο και πογκρομ σφαγιασμου του άμαχου πληθυσμού από προγραφές των ενόπλων ανταρτών.
Μοναδικές γραμμές άμυνας και νησίδες αντίστασης υπήρχαν στο Σύνταγμα χωροφυλακής στο Μακρυγιάννη , η σχολή χωροφυλακής στη Μεσογείων, στο στρατόπεδο Γουδή από την 3η Ορεινή Ταξιαρχία μαζί με τις φυλακές Συγγρού.
Το Σύνταγμα Μακρυγιάννη αποτελούσαν 100 αξιωματικοί και 430 οπλίτες και μικρός αριθμός πυρομαχικών , έδωσαν τη δεκαημερη μάχη αντίστασης στο πανίσχυρο ΕΑΜ ΕΛΑΣ μαζί με τους Ευέλπιδες και την Ορεινή Ταξιαρχία προδρομου των σημερινών ΛΟΚ για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη.
Τιμή και δόξα στους πεσόντες και τους αγωνιστές όλων των υπερασπιστών του Μακρυγιάννη.
Ιδιαίτερη αναφορά στον τότε συνταγματάρχη Θρασύμβουλο Τσακαλώτο διοικητή της Ορεινής Ταξιαρχίας , στους διοικητές της Σχολής Χωροφυλακής συνταγματάρχη Γεώργιο Σαμουηλ και Αντισυνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κωστόπουλο και τον διοικητή της ομάδας Χ συνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα.
Όπως επίσης ιδιαίτερη αναφορά στον πρωθυπουργό εθνικής ενότητας πλην ΚΚΕ Γεώργιο Παπανδρέου για την σθεναρή στάση του και όλα τα πολιτικά κόμματα της εποχής που ενώθηκαν ενάντια στον κομμουνιστικό κινδυνο .
Η υπενθύμιση των ιστορικών γεγονότων σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν λογικές μίσους και διχασμού , αλλά γνώσης της ιστορίας και του εθνικού καθήκοντος με ταυτόχρονο σεβασμό και απόδοση των τιμών στους ηρωικως αγωνισθεντες.
Διαβάστε στο άρθρο του κ. Μουμτζη τι προηγήθηκε των Δεκεμβριανών....
Η παραχάραξη της Ιστορίας
Το κλασικό ερμηνευτικό σχήμα της Αριστεράς υποστηρίζει πως η αιτία της Δεκεμβριανής σύγκρουσης ήταν οι πυροβολισμοί στην Πλατεία Συντάγματος από το μέγαρο της Αστυνομίας το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1944. Ένα βολικό αφήγημα που αποκρύπτει πολύ συγκεκριμένα γεγονότα που προηγήθηκαν, καθώς η αναφορά σε αυτά ανατρέπει αυτό το αφήγημα. Συνοπτικά, έτσι έχει η κατάσταση:
Είναι γνωστό και ομολογείται από όλες τις πλευρές πως το κρίσιμο ζήτημα ήταν η συγκρότηση του Εθνικού Στρατού και ο συνακόλουθος αφοπλισμός των ανταρτικών οργανώσεων. Ήταν προφανές πως δημοψήφισμα και εκλογές δεν μπορούσαν να διεξαχθούν με την ύπαρξη ένοπλων ομάδων. Λόγω αμοιβαίας δυσπιστίας στάθηκε αδύνατο, παρά τις διαπραγματεύσεις, το ΚΚΕ και η κυβέρνηση να καταλήξουν σε μια αποδεκτή συμφωνία για το πώς θα συγκροτηθεί ο Εθνικός Στρατός. Η ημερομηνία παράδοσης του οπλισμού πλησίαζε (10 Δεκεμβρίου 1944) και η ηγεσία του ΚΚΕ έπρεπε να λάβει τις αποφάσεις της. Ήδη τα μηνύματα από τις μεγάλες κομματικές οργανώσεις, αλλά και από τους καπετάνιους του ΕΛΑΣ, ήταν μηνύματα σύγκρουσης, ενώ είναι γνωστό πως η ΚΟΑ και η ΚΟΘ είχαν αντιδράσει στη συμφωνία του Λιβάνου. Δηλαδή το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ βρισκόταν σε αδυναμία να επιβάλει την εθνικοενωτική γραμμή που απαιτούσαν οι σύμμαχοί του στο ΕΑΜ, στον σκληρό κομματικό μηχανισμό.
Στις 27 Νοεμβρίου 1944 συνεδρίασε το Π.Γ. στο Αρεταίειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. Εκεί ελήφθη η απόφαση «πάμε για σύγκρουση». Την 1η Δεκεμβρίου το ΚΚΕ ακυρώνει ουσιαστικά τη συμφωνία της Καζέρτας, καθώς αποσύρει τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ από τη διοίκηση του στρατηγού Σκόμπι και ανασυγκροτεί την Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ.
Συγχρόνως -και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο το οποίο αποκρύπτεται- η επανασυσταθείσα Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ κοινοποιεί σε συγκεκριμένες μονάδες οδηγίες για την προσβολή των κυβερνητικών δυνάμεων, ενώ δύο μέλη του Π.Γ. του ΚΚΕ μεταβαίνουν στην έδρα του δευτέρου συντάγματος του ΕΛΑΣ για να μεταφέρουν διαταγή το σύνταγμα να εισέλθει στην Αθήνα, αφού πλέον η συμφωνία της Καζέρτας έχει γίνει κουρελόχαρτο.
Συγχρόνως, το ΕΑΜ κηρύσσει για τις 3 Δεκεμβρίου γενική πολιτική απεργία και συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος. Ως γνωστόν η πολιτική απεργία δε θέτει συντεχνιακά αιτήματα, αλλά είναι η ύψιστη μορφή πάλης για την ανατροπή κυβερνήσεων, καθώς θέτει αιτήματα αμιγώς πολιτικά που είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν από το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα. Το όλο περιβάλλον είναι ο ορισμός της επαναστατικής κατάστασης.
Είναι γνωστό πως η συγκέντρωση απαγορεύτηκε από την κυβέρνηση, από την οποία είχαν παραιτηθεί πρώτα οι υπουργοί του ΕΑΜ που δεν ανήκαν στο ΚΚΕ διαμαρτυρόμενοι για την αδιαλλαξία και των δύο πλευρών και ακολούθως και οι υπουργοί που ανήκαν στο ΚΚΕ. Ενδεικτικό του πού οδηγούνταν τα πράγματα ήταν το άρθρο του Γ. Ζέβγου στον «Ριζοσπάστη», στις 3 Δεκεμβρίου, όπου έλεγε πως «τον λόγο έχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ».
Τα όσα επακολούθησαν τα γνωρίζουμε. Αυτό που αποσιωπάται είναι το γεγονός πως η απόφαση και οι προετοιμασίες για τη σύγκρουση είχαν ξεκινήσει πολύ πριν πέσουν οι σφαίρες στην Πλ. Συντάγματος. Ήταν μια απόπειρα του ΚΚΕ να καταλάβει ενόπλως η εξουσία, ώστε το δημοψήφισμα και οι εκλογές στη συνέχεια να διεξαχθούν, υπό την πλήρη κυριαρχία του ΕΛΑΣ, κατά τα σοβιετικά πρότυπα.
Οι χωροφύλακες του Μακρυγιάννη, ο Τσακαλώτος, ο Παπανδρέου και ο Τσώρτσιλ κράτησαν, εκείνες τις ημέρες, την Ελλάδα στον ελεύθερο κόσμο.
Υ.Γ. Αυτά συνέβησαν στην πατρίδα μας, πριν εβδομήντα οκτώ χρόνια, όταν, αντί η Ελλάδα να βρίσκεται στο τραπέζι των νικητών του πολέμου, μπήκε σε μια εμφύλια διαμάχη (με πολύ μεγάλες ανθρώπινες απώλειες), από την οποία όλοι βγήκαν τελικά χαμένοι. Και αυτοί που τέθηκαν στην υπηρεσία του Λονδίνου και εκείνοι που έβλεπαν για πρώτη πατρίδα τους την τότε Σοβιετική Ένωση και όχι την Ελλάδα! Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι, “νικητές” (που διαχειρίσθηκαν μετά το 1949 τη “νίκη” της μιας πλευράς) και “ηττημένοι”.
Ηθικό δίδαγμα: Όταν είσαι αδύναμος δεν είσαι ποτέ ανεξάρτητος. Για να μη χρειάζεσαι τα δεκανίκια των ξένων πρέπει να στηρίζεσαι αποκλειστικά στις δικές σου δυνάμεις. Και εμείς από ιδρύσεως ελληνικού κράτους δεν κάναμε τίποτε για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά των ξένων. Των ξένων «συμμάχων», που όσες φορές χρειάσθηκε, βρέθηκαν απέναντι μας!
Σήμερα, μπροστά στον κίνδυνο της εθνικής εξαφάνισης, όσοι επιμένουν στον καταστροφικό διχασμό, ας αναλογιστούν έστω και τώρα το λόγο του Αγγέλου Σικελιανού που κανείς δεν άκουγε τότε: Σώνει πια το αδελφικό αίμα…
Και για να μη ξεχνιόμαστε: Ο εμφύλιος ήταν η αιτία να χαθεί μετά η Κύπρος… και οριστικά πλέον η Βόρειος Ήπειρος!
0 Σχόλια