Να είσαι 24 χρονών, να ξυπνάς γυμνή σε ένα δωμάτιο, να συνειδητοποιείς ότι σου έχουν κάνει πράγματα που ποτέ δεν επέτρεψες.
Ότι πιθανότατα ναρκώθηκες και βιάστηκες, να τρέμεις, να προσπαθείς να θυμηθείς, να μη μπορείς να θυμηθείς, να κατηγορείς τον εαυτό σου ενώ είναι ο μόνος που δεν φταίει.
Να σκέφτεσαι τα επόμενα βήματα, ποιον να πάρεις, τι να πρωτοπείς, ποιος θα σε πιστέψει, ποιους θα έχεις απέναντί σου, τι δύναμη έχουν, πόσες φορές θα το ξαναζήσεις μέχρι να βγει μια απόφαση, να βλέπεις μερικούς (ακόμα και γυναίκες) να αναρωτιούνται "μα καλά τι δουλειά είχε στη σουίτα;" (γιατι προφανώς στο μυαλό τους οι σουίτες είναι μόνο για άντρες και οποιαδήποτε γυναίκα περάσει την πόρτα τους παίρνει κι ένα καρτελάκι που γράφει βίζιτα), να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα.
Κι εσύ να στέκεσαι, να παίρνεις μια βαθιά ανάσα και να λες: μόνη μου και όλοι τους. Και η ανάσα να μεγαλώνει και να μεγαλώνει και να μεγαλώνει. Από οθόνη σε οθόνη. Να ενώνεται με όλο αυτό τον κόσμο που ζητά από χθες ένα πράγμα. Δικαιοσύνη. Όχι με ονόματα ανθρώπων στα μανταλάκια. Δεν είναι αρένες οι κοινωνίες.
Αλλά με μια οικουμενική απαίτηση τέτοιες υποθέσεις να μη θάβονται και με μια σημαντική υπενθύμιση που ξεχνούν εντέχνως όσοι έκαναν αίσχη τις προηγούμενες δεκαετίες. Ότι στην εποχή των Social Media τίποτα (μα τίποτα) δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Όποιος κι αν είσαι. Κι ότι εσύ και κάθε εσύ που απέκτησες εξουσία, λάγνο βλέμμα, κακοποιητική συμπεριφορά, πρόστυχη διάθεση προς τους εργαζομένους σου και την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να κάνεις ό.τι θέλεις σε όποιον θέλεις επειδή έχεις το 2,7% σε ένα μπαρ ξεχνάς κάτι.
Ποσοστό είσαι. Και μόνο.
Που όπως όλα τα πράγματα που χαλάνε γρήγορα, επειδή ακριβώς δεν ήταν φτιαγμένα από καλά υλικά, ξέρεις να κάνεις μόνο ένα πράγμα εκεί έξω. Αδικαιολόγητο θόρυβο.
Με την κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη λοιπόν. Και με κάθε κοπέλα που νιώθει ότι δεν έχει φωνή. Έχει.
0 Σχόλια