ΕΣΥ, αδελφέ Έλληνα, σαν ο δρόμος σου,
στη Κύπρο σ΄ οδηγήσει, μαζί σου φέρε,
τον «Κάλχα», που την Κύπρο, εθυσίασε
και ποτέ στα ματωμένα κυπριακά,
χώματα, το πόδι δεν επάτησε,
για να εξιλεωθεί, να προσκυνήσει,
φόρο τιμής ν΄ αποδώσει και να τα τιμήσει.
Και όταν ο θύτης Αρχιερέας, ρωτήθηκε,
στη πολύπαθη Κύπρο, αν θα πάει,
ρητά αρνήθηκε και από ντροπή, τύψεις,
αλλά κι΄ οδύνη, έσκυψε το κεφάλι…..
Λευτεριάς και αυτοθυσίας, θα βρεις,
μονοπάτια, μοναχικέ Έλληνα αδελφέ,
που από μακριά ήρθες, Ελληνικές σημαίες,
από σφαίρες, διάτρητες, φθαρμένες,
μισοσβησμένα συνθήματα της Ένωσης,
σ΄ ερειπωμένα μετερίζια, αντίστασης κι΄ ελευθερίας.
Τα μονοπάτια οδηγούν σε Θερμοπύλες,
στα «ελεύθερα φυλακισμένα μνήματα».
Και όταν διαβάτη Έλληνα θα φτάσεις,
στα ιερά μνήματα τα φυλακισμένα,
σ΄ αυτόν της Κύπρου τον ιερό χώρο,
την αγχόνη κοίταξε και εσύ κατάμματα,
τους σταυρούς, των ηρώων Κυπραίων άγγιξε,
της ΕΟΚΑ, τ΄απελευθερωτικού αγώνα,
που με όραμα την ΕΝΩΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,
υπέρ βωμών και εστίων θυσιαστήκαν,
με τον Εθνικό Ύμνο και το ΕΛΛΑΣ …ΚΥΠΡΟΣ …ΕΝΩΣΗ,
και τά ύστατα τους ξεψυχισμένα λόγια ακουστήκαν.
Σε γρανιτένιες πλάκες τα κατέγραψε η Ελληνική Ιστορία.
Δεν θ΄ αντέξεις, θα λυγίσεις, ρίγη,
αναφυλητά, τα δάκρυα σου ποτάμια,
λάβας θα ρέουν, θα σε καίνε,
θ΄ αχνίζουν πέφτοντας στο
καθαγιασμένο χώμα των θαμμένων ηρώων.
Και νοερά θα ακούς, τα ποιήματα τους,
π΄ απάγγελλαν και τα εμβατήρια,
π΄ αλύγιστα περήφανα τραγουδούσαν..,
ακόμη και στο ικρίωμα, δεν λυγούσαν,
όταν την νεκρική θηλειά, τους περνούσαν.
Και τον εθνικό ύμνο θ΄ ακούς,
που τις τελευταίες τους στιγμές,
στα χείλια είχαν και υμνούσαν….
Και όταν αδελφέ Έλληνα,
στην μητέρα πατρίδα, επιστρέψεις ….
« Ω Ξειν αγγέλλειν…. τοις Ελλήσι(ν) ότι τηδε κείμεθα..»
και η Ελληνική η Κύπρος αν και εγκαταλείφθηκε,
ποτέ της δεν λιποψύχισε ποτέ της δεν γονάτισε..»
Και αν γονατούσε καμιά φορά, τους ήρωες της,
ήθελε να κατευοδώσει και τιμήσει…
Ελληνικές Θερμοπύλες φύλαξε,
..τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη…»,
πάντα με ηρωισμό και αυτοθυσία,
μόνη κ΄ έρμη, χρυσοπράσινο φύλλο,
των κυμάτων έρμαιον ριγμένο,
στο φουρτουνιασμένο μακρινό πέλαγος,
της ανά τους αιώνες Ελληνικής Μεσογείου…
Η Κύπρος η ΕΛΛΗΝΙΚΗ θ΄ αναστηθεί διαβάτη αδελφέ Έλληνα.
Σ΄ όλους τους χαλεπούς αιώνες,
ποτέ της δεν ελύγισε
βάρβαρους κατακτητές,
ποτέ της δεν προσκύνησε!
Μισοσβησμένα συνθήματα,
ύμνους Ελληνισμού και Ένωσης,
διαβάτη Έλληνα στη Κύπρο,
θα συναντούσες.
Τώρα, συνθήματα δεν θα δεις,
θυσία απ΄ τον Κάλχα,
σε ελληνικούς βωμούς εγίναν,
μαζί με τα προδομένα όνειρα τότε χαθήκαν….
αλλά ποτέ από την καρδιά και την ψυχή των εύτολμων ακριτών
Ελληνων Κυπραίων δεν σβηστήκαν…!!!
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ
www.ledrastory.com
0 Σχόλια