Τότε ήταν αλλιώς..
Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά να μπει ο ήλιος και ο Θεός και οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο. Όλη η γειτονιά, μια αγκαλιά. Με φωνές, με γέλια, με στεναχώρια. Όλα μαζί. Όλοι μαζί...
Ο τόπος όλος μύριζε γιασεμί, βασιλικό και δυόσμο και τα βράδια σου λιγωνόταν η ψυχή από τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου και εμείς γεμάτοι μέσα απ' την ονειροπόληση, κάναμε θαρρείς το γύρω του κόσμου. Ήταν τότε που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη, την πείνα, τον καημό αλλά και τα όνειρα...
Παλιότερα δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, ή τηλεοπτικά παιχνίδια, δεν υπήρχαν χρήματα για ακριβά παιχνίδια και οι γονείς μας ήταν πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν.
Ευτυχώς η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή ή δεν υπήρχε, οπότε ο δρόμος ήταν η παιδική χαρά.
Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, καθώς και στους μικρούς κήπους μπροστά
Παίζαν έξω τα παιδιά έως ότου βράδιαζε και δεν βλέπαν πια.
Απο τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλιότερης εποχής ήταν ότι τα πιό αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναν μόνα τους τα παιδιά αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε από μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι.
Πως ζούσαμε τότε χωρίς κανάλια, χωρίς τάμπλετ, χωρίς πλέιστέισον, χωρίς άιφον, χωρίς εορτοδάνεια; Η απάντηση είναι μια: Ελεύθεροι!
0 Σχόλια