Καμία σχεδόν σπουδαία μάχη δεν διεξήχθη στην Πελοπόννησο αλλά και στην Δυτική και Ανατολική Ελλάδα, χωρίς ο Ηλίας Τσαλαφατίνος να εμφανίζεται πρώτος, ενθαρρύνοντας τους άλλους με το παράδειγμά του.
Κουβαλώντας στις πλάτες του τις ατιμώσεις που υφίσταντο οι ένδοξοι πρόγονοί του, το νεαρό παλληκάρι, ορκίσθηκε να μην κόψει την γενειάδα και τα μαλλιά του όσο έστω και ένας Τούρκος συνεχίζει να πατάει το πόδι του στην Ελλάδα. Παράτησε το σπιτικό του στη Μάνη, παίρνοντας όρκο να επιστρέψει μόνο όταν η πατρίδα του θα είναι ελεύθερη.
Έφυγε για τη δοξολογία έναρξης της επαναστάσεως στην Αρεόπολη στις 17 Μαρτίου 1821. Μετά την Αρεόπολη, μπαίνει μαζί με τον Ηλία Μαυρομιχάλη πρώτος στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου.
Στις 25 Μαρτίου φεύγει για το Λεοντάρι Μεγαλοπόλεως.
Παίρνει μέρος στη μάχη της Καρύταινας την 1η Απριλίου. Από τις 4 Απριλίου είναι μαζί με άλλους 38 Μανιάτες υπό τις διαταγές του Κανέλλου Δεληγιάννη και κάνει στρατολογία στα χωριά της Γορτυνίας. Λίγο μετά φεύγει και πάει στο φρούριο του Άργους με σκοπό να αμυνθεί στον Κεχαγιάμπεη, που κατεβαίνει με βοήθεια για την Τριπολιτσά.
Υποχωρεί όμως και πάει στη Βυτίνα. Μαθαίνει για την πολιορκία που κάνουν οι Τούρκοι στο Λεβίδι και φεύγει για κει, κερδίζοντας την πρώτη νίκη του Αγώνα στις 14 Απριλίου.
Παίρνει μέρος στη μάχη της Συλίμνας στις 18 Απριλίου, στο Βαλτέτσι στις 13-15 Μαΐου, στη μάχη του Θάνα στις 3 Μαΐου και σώζει τη ζωή του Γιώργου Μαυρομιχάλη. Αμέσως μετά φεύγει για τη Ρούμελη να δώσει βοήθεια στον Ανδρούτσο.
Πολεμά στη Σούρπη στις 11 Ιουνίου και ηττημένος φεύγει για το Κριεκούκι. Μετακινείται μεταξύ Δερβενιών – Κάζας - Κριεκουκίου και αμύνεται στους πασάδες Κιοσέ Μεχμέτ και Ομέρ Βρυώνη. Δίνει μάχη στο Κριεκούκι και μετά στο μοναστήρι του Οσίου Μελετίου, αλλά δεν μπορεί να νικήσει.
Επιστρέφει στην Τρίπολη και συμμετέχει στην κατάληψη της στις 23 Σεπτεμβρίου. Βοηθά να μεταφερθούν τα χαρέμια στην Κόρινθο και παραμένει στην πολιορκία της Ακροκορίνθου. Φεύγει όμως για την Αθήνα και παίρνει μέρος σε δύο απόπειρες κατάληψης της Ακρόπολης. Στις αρχές του 1822 ακολουθεί τον Ηλία Μαυρομιχάλη στην Εύβοια. Μάχεται στις Μύγες στις 8 Ιουλίου 1822 με 13 μόνο Μανιάτες.
Φεύγει για το Άργος και ο Δράμαλης έρχεται πίσω του. Πολεμά στο φρούριο του Άργους, καίει σπαρτά στο Κουτσοπόδι, πολεμά στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου, αποκρούει τους εχθρούς στην Κλένια Κορινθίας στις 12 Αυγούστου. Μετά τη συντριβή του Δράμαλη πάει στην πολιορκία του Ναυπλίου. Πολεμά στο Κούτζι και στη Δαλαμανάρα στις 12 Σεπτεμβρίου.
Πάει με τον Πετρόμπεη στο Μεσολόγγι και συντρίβει τους Τούρκους τα Χριστούγεννα του 1822.
Γυρίζει στο Μωριά.
Αποκρούει τον Λουμπούτ πασά στην Αθήνα στις 27 Αυγούστου 1823. Πολιορκεί την Κορώνη τον Φλεβάρη του 1824. Ακροβολίζεται και πολεμάει στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου 1825.
Αμύνεται στην Καλαμάτα και στη Δραμπάλα στις 5 Ιουνίου 1825.
Όταν τον Ιούνιο του 1823 η Πατρίδα ευγνωμονούσα, του προσέφερε 2000 γρόσια, αυτός αρνήθηκε να τα πάρει λέγοντας ότι δεν τα θέλει «γιατί η Πατρίδα είναι πιο φτωχή». Του προσφέρουν τον βαθμό τον αντιστράτηγου. Τον αρνείται λέγοντας ότι «το στάδιον του Αγώνα είναι εισέτι ανοικτόν και όστις δεν αγωνισθεί μέχρι τέλους, παρανόμως και ακαίρως αξιούται».
Ο Ηλίας Τσαλαφατίνος από το Οίτυλο της Μάνης, ο συναθλητής του Πέτρου Μαυρομιχάλη και αείποτε διαπρέψας επί ανδρεία και φιλοπατρία και απλότητα αρχαϊκή έφυγε πλήρης ημερών στις 15 Νοεμβρίου 1858.
Το όνομα του Τσαλαφατίνου δεν είναι γνωστό.
Όμως στο Πάνθεον των Ηρώων ο Ηλίας Τσαλαφατίνος κατέχει κεντρική θέση. Είναι εκείνος που ήταν πάντα εκεί. Όταν λοιπόν κάνουμε λόγο για την Επανάσταση του 1821 ειδική μνεία απαιτείται για το ατρόμητο, "τσαλαφό" παλληκάρι της Μάνης, τον Ηλία Τσαλαφατίνο.
0 Σχόλια