Όλα φαίνονται αλλιώς, από εκεί ψηλά, πάνω από το Αιγαίο, και με τα G να μειώνουν την αιμάτωση του εγκεφάλου άρα και τη συνείδηση, και με λίγη φαντασία, τότε μπορεί να θεωρήσεις ότι ο χρόνος καμπυλώνεται, πάνω από το απέραντο γαλάζιο μας, κι ότι όλα, θάλασσα, ουρανός, γίνονται τελικά ένα, χωρίς να υπάρχει το εδώ και το τώρα.
Να δηλαδή, ενώ πετάς με το Phantom προς τα ανατολικά, πάνω από τη Σκύρο και με κατεύθυνση προς Σμύρνη, μπορεί να δεις τους στρατιώτες να μπαίνουν στην πόλη, τους κατοίκους να τους ρένουν με ροδοπέταλα δακρυσμένοι, κι αμέσως μετά όλα να καίγονται σε μια μεγάλη φωτιά, που αφήνει πίσω μόνο στάχτες.
Συνεχίζεις βορειοανατολικά προς Λήμνο, και κάτι γκρι βλέπεις να προεξέχει στο γαλάζιο - είναι το θωρηκτό Αβέρωφ με τον Κουντουριώτη, να καταδιώκει τον εχθρικό στόλο και να απελευθερώνει τα νησιά.
Πάνω από τον Αη Στράτη κοιτάς κάτω και βλέπεις το επιβλητικό μνημείο του υποσμηναγού Νίκου Σιαλμά, του πρώτου πεσόντα πιλότου μας σε αερομαχία με τον εχθρό. Είναι ένα σπαρτιάτικο κράνος κι από κάτω γράφει «Μολών Λαβέ».
Κοιτάς ξανά προς τα πάνω στον ουρανό, και τον βλέπεις να χαμόγελα πιο ψηλά από όλους, εκεί που του άρεσε να βρίσκεται, παρέα με τον Ηλιάκη και τον Μπαλταδώρο, τον Τσιτλακίδη, τον Τουρούτσικα και άλλους μαζί. Κανείς απών, άλλοι στη γη, άλλοι στον ουρανό.
Το Phantom παίρνει τη στροφή για πίσω και ίσα που προλαβαίνω να δω το ίχνος της πτήσης του νονού μου, Βαγγέλη Παπασταματίου, να πετά με το Noratlas του με προορισμό την εμπόλεμη Κύπρο. Ήταν από αυτούς που επέστρεψαν, για να γίνει αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας 20 χρόνια αργότερα.
Μπροστά στο βάθος το Αγιο Όρος και πιο πέρα η Θεσσαλονίκη, και κάπου πιο έξω σε κάτι σκηνές παρατηρείς το τελευταίο πολεμικό συμβούλιο πριν την έγκαιρη απελευθέρωση της πόλης. Τι λένε δεν ακούς, οι ομιλίες καλύπτονται από τα κανόνια και τις φωνές των 8.000 νεκρών σε μια μέρα, κάπου στο Σκρα, για να μείνει η πόλη και μετά ελεύθερη.
Το βλέμμα λίγες μοίρες δεξιά, προς Βόρειο Ήπειρο μεριά, και αυτή τη φορά ακούω πεντακάθαρα το «Αέρα» που ουρλιάζει ο παππούς μου, ανθυπολοχαγός Σωτήρης Τζοβαρίδης, στην κορυφή του υψώματος 731, που δεν έπεσε ποτέ γιατί κάποιοι έδωσαν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για αυτό.
Στροφή για νότια, και το μπλε του Αιγαίου από εκεί ψηλά μηδενίζει τις αποστάσεις, τόσο ώστε να ορθώνεται μπροστά ο Ψηλορείτης, και κάπου εκεί ο καπνός από το Αρκάδι, από κάτι κουζουλούς που γεννήθηκαν με ελεύθερη ψυχή και για αυτό πέθαναν και ελεύθεροι. Λίγο πιο πίσω, στα ανοιχτά του Χάνδακα, ο στόλος του Νικηφόρου Φωκά είναι έτοιμος για απόβαση.
Πετάς πια στο ύψος των Θερμοπυλών, δεν βλέπεις όμως τους 300 γιατί πολεμούν στη «σκιά», κάτω από χιλιάδες εχθρικά βέλη. Αστραπιαία με όση διαύγεια σου έχει απομείνει σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο όπου όλα συμβαίνουν «μαζί», θυμάσαι το σύμβολο του μνημείου του Σιαλμά - η θυσία των 300 όχι απλά δεν πήγε χαμένη, αλλά τελικά αποτελεί τον οδηγό μας εις το διηνεκές.
Πριν την Τανάγρα, όπως κατεβαίνεις, άλλη μια κλέφτη μάτια στα δεξιά - κι άλλοι άνθρωποι που γεννήθηκαν και πέθαναν ελεύθεροι, διότι προτίμησαν την Έξοδο από την υποταγή. Ευθεία κάτω ξανά, πέρα στον ορίζοντα, η Πελοπόννησος ξεσηκωμένη όλη να τραγουδά με τα άρματα και να πίνει το αθάνατο κρασί του 21. Ελευθερία ή Θάνατος κι εδώ.
Προσγείωση στην 114 ΠΜ, το κοντέρ των G δείχνει 0, το ημερολόγιο επέστρεψε ξανά στις 5/11/2023 και από τις λεπτές κινήσεις του κυβερνήτη Αντισμήναρχου Νικόλαου Καρρά, θαρρείς ότι ξύπνησες μόλις σε μποινγκ της Ολυμπιακής που έφτασε στον προορισμό του.
Τώρα δεν είναι όλα Ένα, ο χρόνος ξανά είναι γραμμικός, με πίσω, τώρα και μπροστά, ή έτσι νομίζουμε εμείς με τον εγκέφαλο σωστά αιματωμένο, κι ας λένε άλλα οι σύγχρονοι αστροφυσικοί.
Σφίγγω το χέρι του «Φαντομά», μου χαμογελάει και του χαμογελάω.
Χρόνια πολλά στην Πολεμική Αεροπορία.
Και καλές προσγειώσεις σε όλους τους.
0 Σχόλια