Έπεσαν λέει οι αφίξεις των τουριστών και η χρονιά δεν θα βγει όπως φαντάζονταν όλοι. Εγώ θα έλεγα να το πάρουμε το έργο από την αρχή.
Δεν θα βγει γενικώς.
Τίποτα δεν βγαίνει που έχει αυτή την πίεση και τον εξαναγκασμό.
Έζησα τον τουρισμό με ανθρώπινο πρόσημο. (Όχι το 1950 μα το '80 και αρχές '90!)
Που δεν ζούσαμε για να εξυπηρετούμε τους τουρίστες.
Απλά κάναμε τη δουλειά μας.
Δεν ανοίγαμε τις Κυριακές ούτε μέναμε ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα.
Δεν υπήρχαν μπιτσόμπαρα με ξαπλώστρες να καταλαμβάνουν τις παραλίες, ούτε παντού εστιατόρια και μπαρ.
Δεν σνομπάραμε τον Έλληνα τουρίστα και οι περισσότεροι κάναμε αξιοπρεπώς μια δουλειά σε τουριστικό μέρος.
Τελεία.
Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τους καραγκιόζηδες ούτε να στήνουμε μαγαζιά για κάθε εθνικότητα.
Και τότε η Μύκονος ήταν πιο ακριβή, μα κρατούσε κάτι αυθεντικό.
Στην Κέρκυρα που έζησα εγώ, οι παραλίες ήταν ελεύθερες, δεν είχαν αποκλείσει τεράστιες ξενοδοχ. μονάδες την πρόσβαση στην παραλία.
Ακόμη και τα ακριβά ξενοδοχεία είχαν συνάρτηση τιμής και ποιότητας.
Τα clubs ήταν όντως μυθικά.
Όπως η Bora Bora πχ.
Γιατί απλά τα έφτιαχναν άνθρωποι με κέφι και γούστο για να περνάν και οι ίδιοι καλά.
Δεν φτιάχνονταν για Άραβες νεόπλουτους με στόχο μόνο το υπερκέρδος.
Δεν ήταν όλα ξεπουλημένα και δήθεν.
Δεν υπήρχε ανάγκη να είσαι brand.
Η δουλειά σου σε έκανε και η ποιότητα.
Και ο τόπος.
Ο "Τρύπας" ήταν ένα μπακάλικο ταβέρνα που έτρωγες καταπληκτικά από χαβιάρι μπελούγκα, μέχρι και κόκορα παστιτσάδα με χοντρό μακαρόνι, κάτω από σκονισμένα ράφια με μπουκάλια και παλιές κονσέρβες και δίπλα σου μπορεί να έτρωγε ο Ανιέλι, σε ένα μαγαζί μια σταλιά που έρχονταν από την άλλη ακρη του κόσμου για να φάνε.
Στου "Φίλιππα" την οικογ. Ταβέρνα διασκέδαζε η Χριστίνα Ω. τρώγοντας χωριάτικη, κανονική και όχι αποδομημένη.
Αυτή ήταν η μαγεία αυτής της χώρας.
Η αυθεντικότητα και η απλότητα της.
Δεν θυμάμαι ποτέ Δεκαπενταύγουστο να είμαστε ανοιχτά κι ας ήταν μέσα στη σεζόν.
Στο " Μιραμαρε" τρώγαμε πάνω στο γκαζόν στα φέρ φορζέ τραπέζια με τα γκαρσόνια με τα λευκά σακάκια να σερβίρουν, χωρίς να δίνεις μια περιουσία, χαιρετώντας την κυρία Πατρονικόλα, την ιδιοκτήτρια, στο διπλανό μόνιμο τραπέζι της.
Κι ας ήταν λίγο παλιομοδίτικο αυτό.
Αυτή ήταν και η ομορφιά του.
Δεν ήταν υποχρεωτικό να αποπνέουν όλα καινουργία πολυτέλεια και τρεντιά!
Στον "Ζήσιμο" στην πλατεία έτρωγες τη γνωστή ποικιλία και τα παγωτά που παρέμεναν τα ίδια για χρόνια, σταθερά σε ποιότητα και τιμές.
Δεν χρειαζόσουν σεβίτσε και σούσι!
Υπήρχαν παραλίες παρθένες, άχτιστες, ήσυχες.
Δεν έκαναν όλοι τα σπίτια τους airbnb.
Τα ζούσαν οι ίδιοι.
Σε αυτή τη χώρα που από μόνη της είναι brand, νομίζω πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα βασικά, χωρίς φιοριτούρες και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα. Και τώρα πια θα είναι ολοκληρωτικό το βούλιαγμα. Ποιότητα και μέτρο απέναντι στην ασυδοσία του "δήθεν" και το ξεπούλημα στη μαζικότητα.
( Η φώτο είναι από τον "Τρύπα". Τον πρόλαβα τον γέρο Τρύπα. Να μου κάνει μαγικό αφέψημα με σύκο και οινόπνευμα, σε μπρίκι σε καμινέτο, γιατί είχα σκάσει από το φαί)
Stamatiadis Nikos
Υ.Γ. Η βλακεία κάποιων που επιμένουν να δυσφυμούν τον τουρισμό στα νησιά ατιμώρητοι, συνεχίζεται και δυστυχώς, τέτοιες αναφορές φτάνουν στην άλλη άκρη της γης κάνοντας πολλούς τουρίστες που μετράνε και ξαναμετράνε τα έξοδα τους να μας βρίσκουν τελικά ασύμφορους.
Μην ξεχνάμε πως οικονομική κρίση υπάρχει σε όλο τον κόσμο...
Με ανάρτησή του στο Reddit προειδοποιεί μια οικογένεια τουριστών για τις τιμές στα νησιά μας!
Όπως φαίνεται από την απόδειξη που έδωσε στη δημοσιότητα πλήρωσε 360 ευρώ για μια σαλάτα, δυο μιλκσέικ, μια μπύρα, ένα mojito, ψωμί και ένα καλαμάρι, το οποίο κόστιζε 148 ευρώ.
Γράφει συγκεκριμένα: «Αυτή η ανάρτηση γίνεται για να βοηθήσουμε άλλους και να μην εξαπατηθούν όπως εμείς. Περπατούσαμε στον Πλατύ Γιαλό στη Μύκονο για να βρούμε ένα σημείο μπροστά στην παραλία να κάτσουμε. Καθώς περπατούσαμε, ο σερβιτόρος ενός ξενοδοχείου στην περιοχή μας είπε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ξαπλώστρες τους με την προϋπόθεση ότι θα αγοράσουμε 2 ποτά.
Σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν η καλύτερη επιλογή μας, αλλά δεχτήκαμε. Καθώς τακτοποιηθήκαμε, συνέχισε να μας ενοχλεί για να παραγγείλουμε. Η γυναίκα μου πήρε ένα μοχίτο ενώ εγώ μια μπύρα. Συνέχισα να ρωτάω για την τιμή τους και ο σερβιτόρος απέφευγε έξυπνα την ερώτηση λέγοντας ότι πρέπει να δει πρώτα τον κατάλογο ποτών, αλλά μας καθησύχασε ότι είναι φθηνά, οπότε μας παρακάλεσε να παραγγείλουμε. Στην πορεία μάλιστα μας εξανάγκασε να παραγγείλουμε μιλκσέικ και για τα παιδιά μας».
Και συνεχίζει: «Καθώς καθόμασταν εκεί για περίπου μία ώρα, θελήσαμε να παραγγείλουμε και κάποιο φαγητό. Ο σερβιτόρος μας συνέστησε καλαμάρι και στο μενού έγραφε πως κοστίζει 19€. Είπε ότι συνοδεύεται από σαλάτα και ψωμί, το οποίο ψωμί ρώτησα επανειλημμένως εάν χρεώνεται έξτρα και ο σερβιτόρος μου απάντησε πως όχι».
«Όταν ζητήσαμε τον λογαριασμό, ο σερβιτόρος μου έδωσε ένα χειρόγραφο χαρτί με τις παραγγελίες μας. Ήμουν ήδη σοκαρισμένος που είδα 75€ για το καλαμάρι και 78€ για τα ποτά και του ζήτησα την κανονική απόδειξη.
Όταν έφερε τον λογαριασμό, τρόμαξα καθώς το καλαμάρι έγραφε πως κόστιζε 148€, τα μιλκσέικ που ποτέ δεν θέλαμε αλλά μας ανάγκασαν να παραγγείλουμε για τα παιδιά μας κόστιζαν 38€ το καθένα (!) και η σαλάτα και το ψωμί που μας είπαν ότι ήταν δωρεάν κόστιζαν 28€ και 14,50€ αντίστοιχα.
Αναστατώθηκα και είπα στον σερβιτόρο και τον ταμία ότι μάλλον πρόκειται για κάποιο λάθος. Εκείνοι μάλιστα αντέδρασαν οργισμένοι. Ο ταμίας πήρε την απόδειξη και έκοψε το επάνω μέρος που είχε το όνομα, τη διεύθυνση και τα στοιχεία της ημερομηνίας συναλλαγής. Τελικά, επειδή είχα και τα παιδιά μου μαζί και δεν ήθελα περαιτέρω ένταση και προβληματισμό, αναγκάστηκα να πληρώσω με την κάρτα μου το υπέρογκο ποσό των 360,80€.
Ένιωσα τόσο εξαπατημένος και δεν θα ήθελα ποτέ να νιώσει κανείς έτσι. Όλα τα άλλα εστιατόρια και καταστήματα στη Μύκονο ήταν πολύ ωραία, αλλά το συγκεκριμένο είναι ένα μέρος όπου σαφώς σας προτείνω να αποφύγετε», καταλήγει η καταγγελία.
0 Σχόλια