Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν πλάι μας ανενόχλητοι.
Ο ένας σκότωσε ένα κορίτσι 21 χρονών, ο άλλος την έκλεψε πάνω στο ψυχομαχητό της!
Πανδημία κοινωνικής πανούκλας!
Κανένα εμβόλιο!
Αναζητούμε, ώρες τώρα, ένα επίθετο, που να ταιριάζει στο μπόι της παλιανθρωπιάς και της εξαθλιωμένης κοινωνίας που βιώνουμε στις μέρες μας· δεν το βρίσκουμε· όλα ελλιπή!
Διαβάζουμε και ντρεπόμαστε με ό,τι περιδιαβαίνει η όρασή μας· ακούμε και με την παλάμη σκεπάζουμε τα μάτια: «Μια νεαρή κοπέλα, ετών 21, που σπαρταρούσε στην άσφαλτο χτυπημένη από αυτοκίνητο, έπεσε και θύμα κλοπής! Ένα κορίτσι, σχεδόν παιδί, πλημμυρισμένο στο αίμα, τις τελευταίες στιγμές που πάσχιζε να βγει η ψυχή της… εσυλήθει!
Ένας άνθρωπος συντετριμμένος, που πάλευε να βαστηχτεί, με την τελευταία ικμάδα της ανάσας του στη ζωή, ένοιωσε - ίσως - να του αρπάζουν τα σκόρπια υπάρχοντα που το συντρόφευαν πλάι του… Και πάνω από τους δύσκολους λεκέδες του θανάτου μια κατάμαυρη πίσσα πραγματικότητας!
Ποιος να ‘ταν εκείνος που είχε τη δύναμη του απόλυτου κενού; Ποιος αυτός που έβλεπε έναν άνθρωπο να ψυχορραγεί στην αγκαλιά του θανάτου κι ο νους του, αντί να προσπαθήσει απελπισμένα να του δώσει ζωή, σκάλιζε να αρπάξει!
Να φταίει η σκληρή κι αδιάφορη εποχή μας; Να παραμεγάλωσε εκείνη η μαύρη τρύπα της ψυχής των ανθρώπων; Να είναι που τα όνειρα μιας γενιάς έχουν γίνει τρομακτικοί εφιάλτες;
Έξω άρχισε να χειμωνιάζει… Τι θα κάνει ο Μέσι στο Κατάρ; Να φύγουμε Χριστούγεννα;
Αυτά προβληματίζουν τους «πολλούς». Δυστυχώς. Και πλάι μας κυκλοφορούν ανενόχλητοι, άσπλαχνοι κι επικίνδυνοι δολοφόνοι.
Αυτή είναι η κοινωνία μας; Ευχόμαστε να είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας, το ότι πάνω από μια ψυχή που φτερουγίζει απελπισμένα στα ακρόφρυδα του χαμού, να κοιτάζει κάποιος να της κλέψει με πονηριά όσα χαρώνεια νομίσματα μπορούσαν να χωρέσουν οι τσέπες της τρύπιας καρδιάς του.
Ποιο από τα λερναία επίθετα να χαρακτηρίσουν αυτό το βδέλυγμα; Όποιο και να κόψεις, εξοργισμένος, φυτρώνει κι άλλο αμέσως!
Για φτιάξτε εικόνα απεχθή: ένα παιδί στα 21 χρόνια του κείτεται ημιθανές στην παγωμένη άσφαλτο, χτυπημένο από έναν άνθρωπο, που πανικόβλητος το εγκατέλειψε στα ανήμπορα χέρια της μοίρας του. Κι εκεί πάνω στο ψυχομαχητό του, πάνω στο πάλεμα του με το Χάρο, ένας περαστικός, κοντοστέκεται και του αρπάζει ό,τι βρήκε εύκολο: την τσάντα του! Με ό,τι κι αν είχε μέσα. Αντί να του δώσει το «φιλί της ζωής», το κατασπάραξε! Κι εκεί μέσα στη σιγαλιά του θανάτου είναι που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι!
Αυτή είναι η πραγματικότητα των καιρών μας. Μια χαλασμένη πραγματικότητα που δεν επισκευάζεται για να επαναλειτουργήσει με ένα κατασκευασμένο ανταλλακτικό, με μια «πατέντα» ανθρωπισμού. Μόνο μια ρημαγμένη κραυγή θανάτου της πρέπει!
Ληστές αθώων ψυχών που σπαρταρούν!
Η κοινωνία οχυρωμένη στην ασυλία που της παρέχουν οι εκμαυλιστές της, βυθίζει την αόρατη σύριγγα στην πραγματικότητα, τραβάει αίμα για να το μεταγγίσει στους επόμενους αισχρούς ληστοτρόφους. «Απίστευτο» λες κι όμως διαβάζεις την πιο αληθινή ιστορία, που σε πονάει.
Ευχόμαστε να ήταν μια παρανόηση, να ήταν ένα λάθος της οικογένειας η καταγγελία της κλοπής. Γιατί αν δεν ήταν, όλοι είμαστε ένοχοι· ληστές ημιθανών, συνένοχοι μ’ εκείνον που εκείνη τη σκοτεινή νύχτα εγκλημάτησε.
Γιατί όλοι κοιτάζουμε αλλού και τίποτα δεν βλέπουμε, ενώ πλάι μας συντελούνται απεχθή εγκλήματα, κι εμείς αλλάζουμε κουβέντα, σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ακόμα κι ένα αγρίμι στη θέα του θανάτου, θα πισωπατούσε με δέος μακριά από τη λεία του· ένας άνθρωπος κοίταξε να αρπάξει από τις στερνές ανάσες ενός παιδιού κι έπειτα να φύγει μέσα στο σκοτάδι. Κι εκείνο το σκοτάδι της ψυχής του - και της κοινωνίας μας - είναι διπλό ακόμα και για τους τυφλούς!
Η επικαιρότητα έρχεται και μας υπενθυμίζει συντριπτικά τις μηδενισμένες από τον πληθωρισμό της αναλγησίας αξίες.
Και πολλά αίσχη περιμένουν στη σειρά για να μας αποκαλυφθούν. Οπλιστείτε! Η πανδημία της κοινωνικής ίωσης εξαπλώνεται.
Κι οι μάσκες της ενσυναίσθησης δεν σώζουν από το επικίνδυνο ιικό φορτίο της παλιανθρωπιάς.
0 Σχόλια