19 Μαϊου - 13 Αυγούστου - 20 Ιουλίου: Δεν ξέχασα... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

ΟΤΑΝ ΤΕΡΩ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΚΑΙ ΛΕΠΩ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, ΨΗΛΑΦΩ,
ΑΠΕΣ ΑΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΜ ΝΑ ΠΑΕΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΗΝ ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙ ΣΟ ΠΟΝΤΟΝ.
ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ.

ΣΑ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΕΠΟΤΙΕΝ ΠΟΝΤΟ ΠΟΝΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΥΔΡΩΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΟΝ ΠΟΝΤΟ, ΠΟΥ ΕΠΑΛΕΨΑΝ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΙΝΕΤΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΣΤΑΘΑΝΕ, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΑΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ ΣΕ ΕΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ.

Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΠΕΡΑΣΕΝ, ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ!

Κάθε φορά που αντίκρυζω θάλασσα, από τα κύματά της ζητώ να πάει χαιρετίσματα στην Σμύρνη, στην Πόλη, στον Πόντο. Στην γη των προγόνων μου.

Στα μέρη που το χώμα έχει ποτίσει, πόντο πόντο, με τον ιδρώτα του Παππού μου και εκατοντάδων άλλων χιλιάδων Ελλήνων, που πάσχισαν νύχτα και μέρα, για να γίνει ο τόπος που επέλεξαν οι γονείς τους και οι γονείς των γονιών τους απο Άξενος τόπος, Εύξεινος πόντος...

Η οργή δεν γερνάει
Η αξιοπρέπεια δεν συρρικνώνεται
Η μνήμη δεν εξασθενεί

Αντίθετα,

Γίνεται πιο οδυνηρή, όταν η σκέψη στρέφεται στην Σάντα και την Τραπεζούντα.

Γίνεται πιο οδυνηρή, όταν η σκέψη γυρνάει στην οργή και την θλίψη των μαρτυρησάντων, επάνω σε τοίχους που θα γεράσουν ΜΟΝΟ όταν η αδικία ανασκευαστεί.

Πριν από μόλις λίγα μόλις χρόνια, στις 7 Μαρτίου του 1994, η ελληνική βουλή καθιέρωσε με νόμο (τον υπ' αρ. 2193/94) την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου για την περίοδο 1916-1923.

Eκκρεμεί όμως η αναγνώριση μιας άλλης γενοκτονίας! 

Αυτή της περιόδου 1937-1938 που προκάλεσε ο Στάλιν και οι Κομμουνιστές.

ΑΕΤΣ ΕΣΚΟΤΩΝΕ ΣΟΝ ΠΟΝΤΟΝ Ο ΚΕΜΑΛ ΑΕΤΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ.

Ίδια μακέλεψε τον Πόντο ο Κεμάλ, ίδια και ο Στάλιν!

Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου ο Κεμάλ σκότωσε και βίασε επειδή εκεί κατοικούσαν Έλληνες και Χριστιανοί. Ο Στάλιν σκότωσε και βίασε γιατί εκεί δεν ζούσαν κομμουνιστές, αλλά Έλληνες πατριώτες.

Τι εννοούμε όμως με τον όρο "γενοκτονία";

Ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Μεταξύ θυτών δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά

Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.

Αποκλειστικό κίνητρο για τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, πρέπει να είναι είναι η γνώση της αλήθειας, η απονομή δικαίου και η αποθάρρυνση παρόμοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, το 1461, γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του.

Το αποκορύφωμα όμως έγινε με τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του προηγούμενου αιώνα.

Από τους βαλκανικούς πολέμους οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν από τους επίσημους συμβούλους τους, τους Γερμανούς, ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και των Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία.

Έτσι με απόφαση που πάρθηκε από τους Νεότουρκους στη Θεσσαλονίκη το 1911, καταδίκασαν σε εξόντωση διάφορες εθνότητες.

Η ολοκλήρωση έγινε από τον Μουσταφά Κεμάλ από το 1919 μέχρι το 1923.

Το 1915 και ενώ μαίνεται ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.

Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η εξορία και στη συνέχεια η σφαγή 1.500.000 Αρμενίων. Το σύνθημά τους ήταν «Αρμενία χωρίς Αρμένιους».

Παράλληλα αρχίζουν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον του ποντιακού στοιχείου.

Οι Τούρκοι στον Πόντο με την επιστράτευση όλων των ανδρών από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας έβαλαν μπρός το μακάβριο σχέδιό τους..

Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν στους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.

Στην αρχή οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθεντο στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, κακοποιώντας και καίγοντας.

Για να εξασφαλίσουν την ανοχή του τουρκικού πληθυσμού οι μουλάδες επιστρατεύτηκαν να κηρύττουν το Κοράνιο με πύρινους λόγους κατά των χριστιανικών πληθυσμών ως πηγή παντός κακού για τον τόπο της ΙΩΝΙΑΣ.

Στη συνέχεια, ανάγκαζαν χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες. Η βολικότερη εποχή για τις επιχειρήσεις αυτές ήταν ο χειμώνας ο οποίος ήταν ο αδιαμφισβήτητος σύμμαχος.

Σύμφωνα με έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, τον Ιούνιο του 1915 αναφέρονται τα εξής:

«Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους.

Οι περισσότεροι απ' αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια.

Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ...»

Το Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Τούρκους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ σχέδιο εκτοπισμού και εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που προέβλεπε:

"Άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με τελικό στόχο τη σφαγή και εξόντωση ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ.".

Το πρόγραμμα εφαρμόστηκε κυρίως στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας, οι οποίες και πλήρωσαν το ακριβότερο τίμημα.

Το 1920 οι Έλληνες του Πόντου πίστευαν ότι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου θα έφερνε και οριστικό τέρμα στα δεινά τους, αλλά διαψεύστηκαν.

Οι εκκλήσεις τους για να συμπεριληφθούν στο Ελληνικό κράτος δεν εισακούστηκαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος τότε θεωρούσε ότι ο Πόντος "κείται μακράν".

Είναι τα ίδια λόγια που η ιστορία βάζει στο στόμα κάθε εθνοπροδότη. Πολλά χρόνια μετά, αυτά τα λόγια τα είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για την Κύπρο μας.

Τότε ο Πόντος ήταν για τον Βενιζέλο πολύ απομακρυσμένος από τις υπόλοιπες ελληνικές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι «αδύνατη η υπεράσπισή του από τις τουρκικές επιδρομές», όπως έλεγε.

Σε αντάλλαγμα πρότεινε να προχωρήσουν οι Πόντιοι στη δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τους Αρμένιους, και πράγματι ο αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης και ο πρόεδρος των Αρμενίων Αλέξανδρος Χατισιάν υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1920 συμφωνία για τη δημιουργία Ποντοαρμενικού κράτους.

Όμως το Νοέμβριο του ιδίου έτους ο αρμενικός στρατός ηττήθηκε στο Ερζερούμ από τις δυνάμεις του Κεμάλ με αποτέλεσμα να συνθηκολογήσουν οι Αρμένιοι και να μείνουν οι Πόντιοι μόνοι τους.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού.

Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Στις πόλεις του Πόντου στήνονται τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού με αστήρικτες και γελοίες κατηγορίες.

Ο σκοπός ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Στις 19 Μαΐου, αποβιβάζεται ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, οπότε αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας. Το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο απάνθρωπο αυτή τη φορά έδωσε τη χαριστική βολή στον ποντιακό ελληνισμό.

Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.

Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, ο οποίος εξόντωσε με συνοπτικές διαδικασίες τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Από τον Αύγουστο του 1922 ο Κεμάλ έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία, προχώρησε ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού.

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με τη μεσολάβηση των συμμαχικών δυνάμεων η ελληνική κυβέρνηση και ο Κεμάλ συμφώνησαν να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Ελλάδα.

Το πρώτο καράβι με πρόσφυγες ξεκίνησε από τη Σαμψούντα το Νοέμβριο του 1922 για την Ελλάδα μέσω Κωνσταντινούπολης. Το προσφυγικό ρεύμα θα συνεχιστεί και σε όλη τη διάρκεια του 1923.

Όσοι άνδρες επέζησαν από τα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) πέρασαν στην Ελλάδα είτε μέσω Σαμψούντας είτε μέσω Συρίας.

Υπολογίζεται ότι από τους 1.220.000 πρόσφυγες, που δέχθηκε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1920, περίπου 400.000 ήταν οι Πόντιοι που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, κυρίως στη Μακεδονία και στα αστικά κέντρα Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.

Οι Έλληνες στον Πόντο την παραμονή του Α΄Παγκοσμίου πολέμου ανέρχονταν σε 700.000.

Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Ακούστε Έλληνες! 353.000 ψυχές παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων και ανδρών θεριών, έσβησαν άδικα στα βουνά και στις ρεματιές.

Και ακόμη ζητουν δικαίωση!!!!!!!!!!!

Η γενοκτονία αυτή, η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων σφαγέων για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων, με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Η επίσημη Τουρκία σήμερα αρνείται τη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου και όταν έρχεται αντιμέτωπη με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδει στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου.

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η γενοκτονία των ποντιων ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας.

Οι Ελληνες του Πόντου πριν το Πόλεμο του 1914 ανέρχονταν σε 700.000 κατοίκους. Αριθμός που αναγνωρίσθηκε επίσημα από την κυβέρνηση του Κιαμήλ πασσά.

Η στατιστική της Μαύρης Βίβλου, η οποία εκδόθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο του Πόντου στα 1922 αναφέρει: 'οι σφαγιασθέντες και οπωσδήποτε εξολοθρευθέντες Ελληνες του Πόντου από το 1914 μέχρι το 1922 ανέρχονται εις τους εξής αριθμούς και σας καλώ όλους εσάς Έλληνες να βροντοφωνάξουμε ΑΘΑΝΑΤΟΙ:

Περιφέρεια Αμασείας134.078 – ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Περιφέρεια Ροδοπόλεως17.479, ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Περιφέρεια Χαλδείας - Κερασούντας 64.582 ΑΘΑΝΑΤΟΙ.,

Περιφέρεια Νεοκαισαρείας 27.216 ΑΘΑΝΑΤΟΙ.,

Περιφέρεια Τραπεζούντας 38.435, ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Περιφέρεια Κολωνίας 21.448 ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Μέχρι την Ανοιξη του 1924 το τραγικό μαρτυρολόγιο των Ποντίων περιέλαβε ακόμα 50.000 νεομάρτυρες στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα που έσβησαν στον δρόμο της εξορίας!

ΣΥΝΟΛΟ 353.000 ΈΛΛΗΝΕΣ.

ΤΟ 50% ΤΟΥ ΠΛΥΘΗΣΜΟΥ που κατοικούσε εκεί για πάνω από 3.000 χρόνια!!!!!

Πόντιος δεν είμαι αλλά έχω γιαγιά που ήρθε ορφανή από την Σμύρνη το 1922 και ξέρω καλά, τι πέρασαν στα χέρια των τούρκων οι Έλληνες του Πόντου, οι Έλληνες της Σμύρνης, οι Έλληνες της Κύπρου, οι Αρμένιοι...

Καμία "μετατόπιση πληθυσμού" και όσα λέει η τουρκία δεν έγινε.

Αίμα και πόνος έγινε...

Να θυμόμαστε λοιπόν, τώρα και πάντα, πως η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού δημιουργεί ένα πολιτικό κεφάλαιο που εξουδετερώνει τις μελλοντικές προκλήσεις της Άγκυρας.

Αντίθετα, η λήθη όσων πιστεύουν στην Ελληνοτουρκική φιλία και η κατάθεση στεφάνων στον σφαγέα του Ποντιακού Ελληνισμού μόνο φτυσιά στον πόνο των ανθρώπων είναι.

Η νοοτροπία, οι μηχανισμοί και οι πολιτικές της προαιώνιας εχθρικής γειτονικής χώρας που πραγματοποίησε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν τα γεγονότα του 1942, του 1955, του 1964, του 1974, που οδήγησαν στην εξαφάνιση της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, και είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που συνεχίζουν την κατοχή στην Κύπρο και ενορχηστρώνουν τις διεκδικήσεις και τις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο στην Θράκη.

Η αλήθεια η ιστορική μνήμη και η διεκδικηση των αλύτρωτων πατρίδων είναι ο μόνος δρόμος για την συνεχιση του Ελληνισμού!

"Πηδούν στη συνείδηση μου όλοι οι κάποτε πιθανοί εαυτοί μας που τους σκοτώσαμε, 

όλα τα καλύτερα εγώ που μπορούσαμε να γίνουμε και δε γίναμε, 

από τεμπελιά, κακομοιριά κι αναντρία.”

Αναφορά στον Γκρέκο - Ν.Καζαντζάκης

Χωρίς εθνική ταυτότητα είμαστε ανύπαρκτοι

 

Το πλάτεμα και το βάθεμα της συνείδησης της Γενοκτονίας των Ποντίων στο σύνολο του ελληνικού λαού - ανεξαρτήτως καταγωγής - και ο αγώνας για την υποστήριξη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού πρώτα από τη διεθνή κοινότητα και στη συνέχεια από την ίδια την Τουρκία, δεν αποτελεί μια πράξη οπισθοδρόμησης και μισαλλοδοξίας, αλλά αποτελεί μια πράξη ανθρωπισμού, ειρήνης και σταθερότητας, γιατί δεν αφορά το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον.

ΚΑΤΑΡΑΣ ΑΣ ΠΙΑΝΕΜΕ, ΑΜΑ ΚΙΠΑΙΡΩ ΤΟ ΑΙΜΑΜ ΟΠΙΣ, ΑΣΑ ΒΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΤΩΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑΝ ΕΠΕΡΑΝ

ΟΙ ΠΟΘΑΜΕΝ ΨΑΛΑΦΟΥΝΕ ΑΣΕ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΤΕ ΑΣΑΣΠΑΛΩΜΕ ΕΙΝΑ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΗΜΕΡΑΣ, ΤΑ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΘΕΛΕΣΑΝ ΝΑ ΧΑΛΑΝΕ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΤΟ ΓΕΝΟΣ.

Καταραμένος να μείνω στην αδιάστατη αιωνιότητα, αν δεν εκδικηθώ τις κραυγές των νηπίων. Τους ρόγγχους των απαγχονισθέντων, τις πατημασιές των πεταλωμένων, τον αλύγιστο πόνο των βιασθέντων, την οργή των χιλιάδων μαρτύρων.

ΟΙ ΠΟΘΑΜΕΝ ΨΑΛΑΦΟΥΝΕ ΑΣΕ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΤΕ ΑΣΑΣΠΑΛΩΜΕ ΕΙΝΑ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΗΜΕΡΑΣ, ΤΑ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΘΕΛΕΣΑΝ ΝΑ ΧΑΛΑΝΕ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΤΟ ΓΕΝΟΣ.

Αν σιωπήσω ποτέ στον βουβό πόνο και το αδούλωτο πνεύμα του αδούλωτου πόντιου, στην λαλιά που φιμώθηκε, στην πατρίδα που έμεινε πίσω ας μείνω βουβός.

Δεν μου αρμόζει πια ο λόγος...

Ο ΠΟΝΤΟΣ ΣΑ ΓΟΝΑΤΑ ΚΕΚΑΤΣΕΝ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΒΡΕΘΕΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΄Η ΑΠΟΘΑΜΕΝΟΣ ΕΨΑΛΑΦΕΣΕΝ ΚΑΙ ΨΑΛΑΦΑ ΝΑ ΕΡΤΕ Ο ΛΥΤΡΩΜΟΝ ΝΑ ΕΡΤΕ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΚΑΙ ΘΑ ΕΦΤΑΓΙΑΤΟ ΟΣΟ ΤΡΕΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑ ΦΛΕΒΑΣΑΤ ΑΠΕΣ.

ΨΑΛΑΦΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΥΤΡΩΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΟΝΙΑΣ.

Ο πόντιος δεν γονάτισε.

Όπου και αν βρέθηκε ζωντανός - νεκρός ζήτησε και συνεχίζει να ζητάει και θα το κάνει όσο υπάρχει αίμα στις φλέβες του: 

Ζητάει την λευτεριά στις αλύτρωτες πατρίδες.

Την δικαίωση ενός ατιμώρητου εγκλήματος.

Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΠΑΡΘΕΝ ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ!

ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ!!!!

Θοδωρής Τσέλας