Ειλικρινά θα εκτιμούσα πολύ να διαβάσετε την πραγματικά εξαιρετική, πολύ σύντομη αναδρομή και μικρή ανάλυση με απολύτως στοιχειοθετημένα facts αγαπημενου, εξαιρετικής παιδείας, φίλου, σχετικά με το θέμα «Ισραήλ - Παλαιστινη».
Θα δώσει μια αρκετά σαφή εικόνα τόσο σε εσάς όσο και σε αυτούς που θα θέλατε να κατευθύνετε σχετικά με την ενημέρωση τους για το θέμα.
Και οι τελευταίες γραμμές του δίνουν ακόμα μεγαλύτερο «δίδαγμα» στο που βρισκόμαστε παγκοσμίως στο θέμα οπτικής και αντιμετώπισης πολλών πολιτικοκοινωνικών θεμάτων.
Toda achi
Ο όρος "Παλαιστίνη" πρώτα και κύρια είναι γεωγραφικός και όχι εθνοτικός όπως κατέληξε και προέρχεται από την ονομασία των βιβλικών Φιλισταίων - χαρακτηριστικά η αραβική ονομασία της είναι "Φιλιστην". Ο λαός των Φιλισταίων εξαφανίστηκε (δημογραφικά?), η ονομασία παρέμεινε.
Αντιθέτως ο εβραϊκός λαός είχε διαρκή παρουσία σε όλη την διάρκεια της αρχαιότητας, περνώντας υπό τον ζυγό των Ασσυρίων, στην εξορία από τον Ναβουχοδονόσωρα Β , επιστρέφοντας με το Διάταγμα του Κύρου, εξεγειρόμενος εναντίον της θρησκευτική καταπίεσης του Αντίοχου Δ’ Επιφανούς και κατά των Ρωμαίων.
Ο Γ Ιουδαϊκός Πόλεμος (εξέγερση του Μπαρ Κοχμπα) είχε ως κατάληξη την σφαγή 580.000 ισραηλιτών, την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την έναρξη της μακραίωνης Διασποράς του Εβραϊκού Λαού. Ο Αδριανός διατάζει την ανέγερση της Aelia Capitolina στη θέση της Ιερουσαλήμ Απαγορεύτηκε οποιαδήποτε αναφορά στην Τοράχ και στο ιουδαϊκό ημερολόγιο, ενώ οι ιερές γραφές του ιουδαϊσμού κάηκαν τελετουργικά πάνω στον λόφο του πρώην Ναού.
Οι νομοδιδάσκαλοι εκτελέστηκαν. Το όνομα της Ιουδαίας σβήστηκε από όλα τα επίσημα ρωμαϊκά έγγραφα και αντικαταστάθηκε με το όνομα Συρία-Παλαιστίνη (Provincia Syria Palaestinica) (από το όνομα Φιλισταίοι καθώς οι Φιλισταίοι ήταν παραδοσιακοί αντίπαλοι των Ιουδαίων.
Η Ρώμη απλά εξαφανίζει κάθε αναφορά στον εθνοτικό χαρακτήρα της περιοχής. Η συγκεκριμένη ονομασία («Παλαιστίνη») δεν εμφανίζεται έκτοτε παρά μόνο ως γεωγραφική.
Οι Άραβες πάλι φτάνουν στην περιοχή με την μεγάλη εξόρμηση- επέκταση του Ισλάμ τον 7ο αιώνα μΧ. Δεν τους βλέπουμε να χρησιμοποιούν τον όρο, και ενώ περνούν οι αιώνες, τα Χαλιφάτα εναλλάσσονται, στην περιοχή εμφανίζονται οι Σελτζούκοι και ακολουθούν οι Σταυροφορίες με την ονομασία Παλαιστίνη να εμφανίζεται αυστηρώς και μόνο γεωγραφικά, κυρίως από τους Σταυροφόρους. Η χρήση του όρου παραμένει αυστηρώς γεωγραφική ώς την Διακήρυξη Balfour που υιοθετεί η Κοινωνία των Εθνών, και στην Διακήρυξη του San Remo (San Remo Resolution) που όριζε την Παλαιστίνη ως εθνική εστία των Ισραηλιτών και την Υπεριορδανία ως κράτος του αραβικού στοιχείου της περιοχής.
Ο Μεσοπόλεμος χαρακτηρίζεται από διαρκή ένταση και επεισόδια ενώ ο αραβικός κόσμος απορρίπτει το 1947 το σχέδιο των Ην. Εθνών για χωρισμό της εβραϊκής και αραβικής Παλαιστίνης( σχόλιο 1) Όταν με την διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948 θα εισβάλουν οι στρατοί 5 αραβικών κρατών -Ιράκ, Αιγύπτου , Ιορδανίας, Συρίας, Λιβάνου (σχόλιο 2)- , ο στόχος τους είναι αυστηρώς η εξαφάνιση του εβραϊκού στοιχείου, και η επανάληψη του Ολοκαυτώματος, μόλις 3 χρόνια μετά την λήξη του Β ΠΠ. Καμία αναφορά από κάποιόν agent της διεθνούς πολιτικής δεν γίνεται για «Παλαιστινιακό λαό» Οι αραβικοί στρατοί θα ηττηθούν ατιμωτικά αν κ είχαν πλήρη υπέροχη, αν και με την έναρξη του πολέμου του 48 οι ισραηλινοί δεν είχαν ουτε τανκς, ούτε αεροπορία, αν και δεν πήραν ΜΙΣΗ σφαίρα από τις ΗΠΑ.
Η μόνη χώρα που το 1948 πούλησε όπλα στο Ισραήλ ήταν η Τσεχοσλοβακία. Το Ισραήλ θα αποκτήσει τα διεθνώς αναγνωρισμένα εδώ και δεκαετίες σύνορα του (σχόλιο 3).Η Ιουδαία και η Σαμάρεια («Δυτική Όχθη») θα καταστεί μέρος του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας και η Λωρίδα της Γάζας μέρος της Αιγύπτου.
Κατά τα 19 χρόνια που ακολούθησαν , εώς τον Πόλεμο των 6 Ημερών ουδεμία απόπειρα αυτονομίας ή «ανεξαρτησίας» δεν υπήρξε έναντι της Ιορδανίας ή της Αιγύπτου στην «Δυτική Όχθη» (ωραίος τρόπος να αποφύγει κανείς να αναφερθεί στο όνομα «Ιουδαία» δεν βρίσκετε; )και στην Γάζα αντιστοίχως. Καμία αναφορά σε «παλαιστινιακή ταυτότητα».
Η ίδρυση της PLO δεν συνοδεύεται από καμία διεκδίκηση έναντι της Αιγύπτου ή της Ιορδανίας, καμία ιδιαίτερη ζέση για τον ιδιαίτερο έναντι των άλλων αραβικών κρατών παλαιστινιακό αυτοπροσδιορισμό. Aντιθέτως οι fentagin ασχολούντο με επιθέσεις αποκλειστικά εναντίον του Ισραήλ. Διότι μην κρυβόμαστε , το ζήτημα δεν ήταν η νεωστί (την δεκαετία του.
’60) ανακαλυφθείσα «παλαιστινιακή ταυτότητα» αλλά η εξάλειψη του ενοχλητικού (για τους Άραβες, για το αντισημιτικού εθνικοσοσιαλιστικού προσδιορισμού τμήμα της άκρας δεξιάς, όσο και για την άκρα αριστερά) ισραηλινού κράτους
Πολύ πριν την 5 Ιουνίου 1967 και την ισραηλινή επίθεση η Αίγυπτος κήρυξε de jure τον πόλεμο στο Ισραήλ με τον αποκλεισμό του λιμένος της Εϊλάτ. Ακολούθησε ακόμη μία ατιμωτική ήττα για τους Άραβες παρά την καταθλιπτική υπεροχή (σε αεροπορία, τεθωρακισμένα, αριθμό οπλιτών) Tο Σινά , τα υψώματα του Γκολάν, η Ιουδαία και η Σαμάρια («Δυτική όχθη» ) καταλήφθησαν από τις IDF , ενώ η Ιερουσαλήμ επανενώθηκε .Και πάλι το Ισραήλ πρότεινε την παραχώρηση εδαφών για να πάρει απλά και μόνο αναγνώριση ύπαρξης ως ελεύθερο Έθνος από τους γείτονές.
Η πρότασή του Ισραήλ απορριφθεί από τους ηττημένους στην Διάσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου στο Χαρτούμ.
Μόνο μετά τον Πόλεμο του Υom Kippur και την Συνθήκη του Camp David να αρχίσουν να ομαλοποιούνται οι σχέσεις του Ισραήλ με ορισμένους εκ των γειτόνων του (Αίγυπτος Ιορδανία)
Αυτό που σίγουρα θα άλλαζε πάντως τις επόμενες δεκαετίες, δεν ήταν άλλο από την επικοινωνία.
Οι αντίπαλοι του Ισραήλ (PLO, αραβικά κράτη) από αλαζόνες που «θα έριχναν τους Εβραίους στην θάλασσα» αρχίζουν να υιοθετούν το τροπάριο του θύματος. Αυτό θα ανταμειφθεί στο μέλλον ως επικοινωνιακή τακτική καθώς μάλιστα οι νεώτερες γενιές αποκόπτονται από την γνώση της ιστορίας, υιοθετούν μανιχαϊστικά/ απλοϊκά σχήματα σκέψης που έχουν ρίζες στην δεκαετία των sixties και καθώς στις μέρες μας η woke εχθροπαθής αντιδυτική σκέψη τείνει να γίνει mainstream.
Ως κατακλείδα δύο σχόλια :
Πρώτον, βλέπουμε όλοι ότι μία "αθώα" γεωγραφική ονομασία, μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά effects πολιτικής και δεν είναι καθόλου ασήμαντο ζήτημα που "σπαταλά διπλωματικό κεφάλαιο"(γκουχ γκουχ)
Δεύτερον, σε μια αντιπαράθεση ο αριθμός των θυμάτων δεν μπορεί να είναι κριτήριο για να απαντηθεί το "τις πταίει" όπως βλέπω σε σχόλια μνημειώδους ευήθειας.
Στον Β ΠΠ η τότε Γερμανία είχε σαφώς περισσότερους νεκρούς από τις ΗΠΑ.
Η λογική ορισμένων θα την κατάτασσέ στα θύματα.
Τρίτον ανοίξτε κανένα βιβλίο, το Luben και οι παρόμοιες σελίδες δεν είναι πηγή”.
0 Σχόλια