«Ιστορίες σαν κι αυτήν της Βασιλικής Ντάνου, μιας ψηλής γυναίκας με κοτσίδες από τη Δρακοσπηλιά Φθιώτιδας, δείχνουν καλά το κοινωνικό προφίλ και τα κίνητρα των γυναικών αυτών της δεκαετίας του '40.
Τη Βασιλική το 1940, σε ηλικία δεκαεπτά χρονών, ο πόλεμος την πέτυχε στην εγκυμοσύνη. Τον Οκτώβρη θα γινότανε κι ο γάμος. Αφού επέστρεψε ο αρραβωνιαστικός της, όμως, από το μέτωπο, αρνήθηκε να αναγνωρίσει το παιδί, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν εκείνη την εποχή στην αγροτική ελληνική επαρχία. Λέγεται ότι ο αρραβωνιαστικός "πείσθηκε" από τους αντάρτες να γυρίσει και να αναλάβει τις ευθύνες, μα το έσκασε και πάλι τέσσερις μήνες αργότερα. Η Βασιλική, όντας φτωχή, αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της γιατί δεν μπορούσε να το μεγαλώσει. Εντάχθηκε σε διμοιρία γυναικών του ΕΛΑΣ στα είκοσί της. Έγινε καπετάνισσα αλλά δεν ήθελε να βάλει κάποιο ψευδώνυμο σαν τους άλλους καπετάνιους. Τι σημασία είχε; Είχε εκτεθεί πολλαπλά για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος. «Ήταν ευαίσθητη, έκλαιγε συχνά, και στη μέση της είχε πάντα δύο χειροβομβίδες» έγραψε για αυτήν μια γυναίκα από την ίδια διμοιρία.
Στο βουνό καβαλούσε κι ένα άλογο. Μετά τον πόλεμο γύρισε στην Αθήνα.
Δούλευε και το βράδυ πήγαινε σε νυχτερινή σχολή.
Αρχίσανε να την κυνηγάνε οι φασίστες λόγω του ότι ήταν σταμπαρισμένη πια από το βουνό. Κρύφτηκε αρχικά σε άλλα σπίτια. Μετά, από φόβο, ξαναβγήκε στο βουνό. Έγινε υπεύθυνη γυναικών. Σε μια μάχη την τραυματίσανε και τη συνέλαβαν.
Στη δίκη της δεν παρουσιαστήκανε μάρτυρες υπεράσπισης.
Οι κατήγοροι την περιέγραψαν σαν "ελευθέρων ηθών", αυτός ήταν ο λόγος είπαν για να βγει στο βουνό.
Εικοσιέξι χρονών την εκτελέσανε στη Λαμία.»
Η ιστορία της Βασιλικής βρίσκεται στο εξώφυλλο του βιβλίου ΕΘΝΟΣ, ΦΥΛΗ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1880-1949.
Είναι των εκδόσεων Fight back.
Η ιστορία της Βασιλικής με συγκίνησε βαθύτατα.
Ο συγκεκριμένος συγγραφέας, όπως και πολλοί άλλοι χρησιμοποίησαν την ιστορία της για να αποδείξουν το αυταρχικό, φασιστικό πρόσωπο του «εχθρού».
Για να αποδείξουν ότι ο κομμουνισμός συνέβαλε στην χειραφέτηση της γυναίκας;
Ποιά χειραφέτηση όμως;
Ποιάς γυναίκας;
Η τραγική ζωή και ο θάνατος της άμοιρης Βασιλικής, εργαλειοποιήθηκε απο τότε μέχρι και σήμερα, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί για την ίδια, χωρίς κανείς να την αγαπήσει.
Της Βασιλικής ως άνθρωπο, ως γυναίκα.
Τα τραγικά αδιέξοδα που είχε να αντιμετωπίσει, έφηβη ακόμα, χωρίς την ανδρική παρουσία που προφανώς ήταν απαραίτητη για να επιβιώσει, ακόμα κι ως καπετάνισσα.
Σκέφτομαι την αδιαφορία της μάνας και του πατέρα, των συγγενών, άραγε δεν είχε ανθρώπους για να την υπερασπιστούν;
Χρειάζονταν οι αντάρτες να πιέσουν τον ανεύθυνο πατέρα του παιδιού της για να γυρίσει πίσω;
Κι εκείνη, ένα μικρό κοριτσάκι, να δίνει το παιδί της και να φεύγει ντροπιασμένη από το αφιλόξενο πατρικό για να πάει στο βουνό.
Πού αλλού να πάει μέσα στην κατοχή και την πείνα.
Άραγε στο βουνό δέχθηκε τον σεβασμό και την εκτίμηση των «προοδευτικών» ανταρτών;
Δεν νομίζω.
Κι ενώ προσπάθησε να ξεφύγει, να χαθεί στην μεγάλη πόλη, να σπουδάσει, να ζήσει, ΝΑ ΖΗΣΕΙ, η φήμη και πιθανόν οι σύνδεσμοι δεν την άφησαν.
Γιατί να την αφήσουν;
Για τους μεν, το άτομο δεν εχει καμία αξία.
Είναι το σύνολο, ο αγώνας για την ιδέα που μετρά.
Άξιοι να ζήσουν και να ευτυχήσουν ήταν μόνο όσοι αγωνίζονταν για τις κομμουνιστικές αξίες.
Ή μαζί τους ή με τους άλλους, τους «φασίστες».
Για τους δε, η Βασιλική ήταν μια σταμπαρισμένη κομμουνίστρια και πόρνη.
Μολυσματική ύπαρξη για τον χώρο εργασίας και για την κοινωνία της ευπρέπειας.
Ξαναγύρισε στο βουνό ηττημένη, διωγμένη, καταδικασμένη, ώσπου την έπιασαν. Και τότε κανείς, ούτε απο το βουνό, ούτε απο το χωριό, ούτε απο την δουλειά ή την σχολή, δεν βρέθηκε να την υπερασπιστεί.
Την εκτέλεσαν με την κατηγορία της πόρνης.
Σε εκτελούσαν με την κατηγορία της πόρνης!
Φαντάζομαι ότι κανείς δεν άναψε ένα καντήλι στον τάφο της, αν υπήρξε τάφος, ούτε που θα εμαθε ποτέ το παιδί της για την ύπαρξή της.
Η ιστορία της υπάρχει μόνο για να εξυπηρετήσει το αφήγημα της Αριστεράς.
Τίποτα άλλο.
Μακάρι ο θάνατός της να την λύτρωσε, τουλάχιστον.
Ήταν μόλις 26 χρονών κοριτσάκι...
0 Σχόλια