Ρώσικη ρουλέτα είναι, ποτέ δεν ξέρεις...

Η φωτογραφία είναι σημερινή, 27/2/2021! 

Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας

Διχαστήκαμε ξανά στους "υπάκουους" και τους "κουρασμένους ανυπάκουους" και αιτία είναι η Κυβέρνηση και ο πολύμηνος εγκλεισμός που έχει επιβληθεί.

Τρία θέματα στην πρώτη σελίδα του "Έθνους" εκ διαμέτρου αντίθετα! Από την μια οι "ανυπάκουοι" για άλλους, "κουρασμένοι" κατά τους ίδιους, εξοδούχοι και από την άλλη το ρεκόρ εισαγωγών στα νοσοκομεία και η επιπλέον παραχώρηση ΜΕΘ για ασθενείς με covid.

Όταν αφαιρείς κρεβάτια από κάπου για να προσθέσεις κάπου αλλού κρεβάτια σημαίνει πως από κάπου τελικά θα λείψουν..

ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ κάποιος μη ασθενής με covid χρειαστεί κρεβάτι απλά δεν θα έχει.

Και την ίδια ώρα, η τρίτη είδηση είναι η παράταση του long down! 

Αμετανόητοι στην Κυβέρνηση, βλέπουν πως δεν λειτουργεί ο εγκλεισμός και παρατείνουν τον εγκλεισμό... 

Ποιος έχει δίκιο;

Οι πολίτες! Γιατί τον εγκλεισμό δεν τον τηρεί η ίδια η Κυβέρνηση και πρώτος από όλους ο Πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση επαναπαύτηκε στις δάφνες του περασμένου Μαΐου σε σχέση με τη διαχείριση της πανδημίας, ενώ δεν έχει ενισχυθεί το ΕΣΥ και οι εμβολιασμοί προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξακολουθούν να κυκλοφορούν ασφυκτικά γεμάτα, στα σχολεία αυξάνονται αντί να μειώνονται οι μαθητές ανά αίθουσα, στα νοσοκομεία όχι απλά δεν προσλαμβάνονται γιατροί και νοσηλευτές αλλά αυτοί μειώνονται σε σχέση με το 2019 και ο τουρισμός δέχτηκε βολή το 2020 και ετοιμάζεται να δεχθεί και την χαριστική βολή το καλοκαίρι του 2021 εξαιτίας των παλινωδιών με την εφαρμογή διαφορετικών πρωτοκόλλων στις εισόδους της χώρας και την αποδεδειγμένα παντελή έλλειψη σχεδίου από πλευράς της κυβέρνησης.

Οι περιορισμοί όμως θα διατηρούνται όσο τα μέτρα δεν θα τηρούνται από τους πολίτες και η οικονομία, των πολιτών και της χώρας θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο...

Ποιος θα βγει οριστικά χαμένος;

Οι πολίτες! 

Οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό τομέα! 

Οι επιχειρηματίες! 

ΟΛΟΙ...

Επειδή όμως πρέπει να είμαστε και ειλικρινείς...

Από την αρχή αυτού του εγκλεισμού ήταν φανερό πως μόνο με lockdown δεν είχαμε να κάνουμε.

Δεν ήταν μόνο το ότι οι δουλειές που έμειναν ανοιχτές ήταν περισσότερες από όσες στην πρώτη καραντίνα, ήταν κυρίως η αίσθηση, η οποία σιγά-σιγά έγινε βεβαιότητα, πως ο έλεγχος ήταν τόσο πλημμελής. Περισσότερο ελέγχεσαι για παράνομο παρκάρισμα.

Το αποτέλεσμα είναι πως από τον Νοέμβριο και μετά το lockdown εφαρμόστηκε όπως και κάθε άλλος νόμος στη χώρα:

Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, πήγαινε όπου ήθελε για να συναντήσει όποιους ήθελε και μόνο κάποιοι λίγοι είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους ανθρώπους που πληρώνονται για να επιβάλλουν τους νόμους, δηλαδή να εισπράττουν τα πρόστιμα τα οποία είναι πολλά, πάρα πολλά εκατομμύρια ευρώ...

Κι όλα αυτά στην Αθήνα...

Γιατί, στην επαρχία τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Καμία επίδειξη ευθύνης τόσο από τους πολίτες όσο και από τις αρχές που αποτελούνται από ανθρώπους γνωστούς ή συγγενείς οι οποίοι προτιμούν να μην κάνουν τη δουλειά τους παρά να γίνουν δυσάρεστοι.

Στη χώρα που η καταγγελία της αντικοινωνικής και εγκληματικής συμπεριφοράς είναι ρουφιανιά και ναι, είναι, ο ετσιθελισμός κάποιων είναι μαγκιά...

Το δεύτερο λοκντάουν απέδειξε ότι η πειθαρχία του πρώτου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φόβος που φύλαξε τα έρμα, μέχρι που τα έρμα ξεθάρρεψαν και τώρα αναρωτιόμαστε τι έχουν ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι τι δεν έχουν.

Δεν ξέρω αν η απροθυμία αυστηρής επιβολής των κανόνων ήταν ΚΑΙ ΕΊΝΑΙ σχεδιασμένη και τι βολεύει όλο αυτό ή αν απλώς οι αρμόδιες αρχές αφέθηκαν να επιβάλλουν τον νόμο με τον γνωστό ανεπαρκή τρόπο τους ώστε να συνεχίζουν το καταστροφικό long down.

Καλό είναι να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, τουλάχιστον όχι έναν ολόκληρο χρόνο μετά την παρουσία του covid στην πατρίδα μας.

Σαν μεγάλα παιδιά πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν θέλουμε πειθαρχία και επιβολή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο κάποιων. Ανθρώπων μακρινών, που ίσως δεν γνωρίζουμε, ή ανθρώπων που μπορεί να γνωρίζουμε καλά.

Ρώσικη ρουλέτα είναι, ποτέ δεν ξέρεις...

Υ.Γ.: Το εξαιρετικά ανησυχητικό για το μέλλον είναι πως η ίδια απουσία ευθύνης και αυστηρότητας στην επιβολή των κανόνων παρατηρείται σχεδόν σε όλη τη Δύση της οποίας πολλοί κάτοικοι αναρωτιούνται «πώς τα κατάφεραν στην Κίνα;» ενώ ξέρουν πολύ καλά την απάντηση: τα κατάφεραν χρησιμοποιώντας ό,τι αργά, αλλά σταθερά, απορρίπτουμε όλοι εμείς: πειθαρχία, ευθύνη και σοβαρότητα.