Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό που έκανα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Έμεινα χήρα με δύο μικρά παιδιά όταν ο άντρας μου σκοτώθηκε σε τροχαίο. Μετά από 6 μήνες, στο σούπερ μάρκετ που εργαζόμουν με έκαναν 6ωρη αντί για 8ωρη και μετά από λίγο καιρό 4ωρη. Είπα δόξα Το Θεό που δεν με απέλυσαν και ας μου έκοψαν τον μισθό στα δύο, τουλάχιστον να τρώνε τα παιδιά μου και εγώ ας μην έτρωγα.
Όμως ένα χρόνο μετά η ιδιοκτήτρια μας έδιωξε γιατί ήθελε το σπίτ για την κόρη της. Βρέθηκα στο δρόμο σε μια εποχή που τα ενοίκια είχαν διπλασιαστεί. Νοικιάσαμε την πρώτη γκαρσονιέρα που βρήκαμε μπροστά μας και εγώ άρχισα να καθαρίζω και σπίτια όταν δεν δούλευα στο σούπερ μαρκετ για να μπορέσουμε να ζούμε.
Δυστυχώς από το σούπερ μάρκετ με απέλυσαν λόγω περικοπών. Είχα πλέον μόνο τα σπίτια που καθάριζα αλλά ίσα που έφταναν για το ενοίκιο. Φώτα; Νερά; Φαγητό; Φροντιστήρια των παιδιών; Πώς;
Μια μέρα έπιασα τον ιδιοκτήτη και του είπα πως θα του καθυστερούσα λίγο το ενοίκιο. Το ίδιο έγινε και τον επόμενο μήνα. Τον μεθεπόμενο, μου έκανε νύξη να τα βρούμε…αλλιώς. Θύμωσα, νευρίασα, είπα θα φύγω, πώς τολμούσε. Κι όμως δεν έφυγα. Έκατσα και έκανα ό,τι μου είπε. Συμφώνησα. Για τα παιδιά μου, για εμένα, για να μην πεθάνουμε στον δρόμο.
Πολλά βράδια παρακάλεσα τον άντρα μου να με πάρει μαζί του να μην τυρρανιέμαι. Πολλές φορές ντράπηκα για το ψωμί που αγόραζα και για το κολατσιό των παιδιών γιατί ήξερα ότι ήταν χρήματα που δεν είχαν βγει σωστά. Μα τί να έκανα; Μπορούσα να κάνω αλλιώς;
Βρες μια δουλειά σου λένε. Πούν’τη; Έτσι εύκολα βρίσκονται οι δουλειές; Είχα τα σπίτια που καθάριζα αλλά τί να σου κάνουν 300ευρώ το μήνα; Πώς να ζήσεις; Και μέχρι να βρεις δεύτερη δουλειά τί τρως και πώς πληρώνονται οι λογαριασμοί;
Πολλές φορές με ρώτησαν τα παιδιά μου τί έλεγα με τον σπιτονοικοκύρη, ποτέ δεν τους είπα. Ούτε σήμερα 10 χρόνια μετά, είπα ποτέ τίποτα σε κανέναν. Τα αγόρια μου είναι τώρα φαντάροι, δεν γνωρίζουν ούτε θα μάθουν ποτέ. Η ιστορία αυτή κράτησε ενα χρόνο ώσπου βρήκα δεύτερη δουλειά και μέσα σε ένα βράδυ πήρα τα παιδιά και τα πράγματά μας, άλλαξα τηλέφωνο και εγκατέλειψα εκείνο το σπίτι. Μια φορά πρόπερσι τον είδα τυχαία στον δρόμο, ευτυχώς δεν με γνώρισε. Μου ήρθε μια αηδία. Δεν τον κατηγορώ όμως. Ό,τι έγινε ήταν με τη συναίνεσή μου. Μπορούσα να αρνηθώ με όλες τις συνέπειες.
Εκείνη η ιστορία, με έμαθε να μην κρίνω κανέναν. Κάθε άνθρωπος έχει λόγο γι αυτά που κάνει και γι’ αυτά που δεν κάνει. Έστω κι έτσι, με βοήθησε Ο Θεός να μην πεθάνουμε στον δρόμο. Και μόνο Εκείνος θα με κρίνει.
0 Σχόλια